درباره آثار ابوالقاسم سعیدی

سابقه نقاشی در ایران به هزاران سال قبل باز می‌گردد، نقاشی به عنوان هنری که مصارف گوناگونی داشت در طول تاریخ بسیار حائز اهمیت است؛ اهمیت نقاشی در ایران باستان بدان جا پیش رفت که مانی پیامبر معجزه خود را نقاشی اعلام کرد و بی شک در دنیای آن زمان که عموم مردم بی سواد بودند زبان تصویر به خوبی به دل قشر اعظم جامعه می نشیند و طرفداران زیادی پیدا می کند.
با ورود اسلام به ایران نقاشی با تغییراتی در کاربرد به پیشرفت و فعالیت خود ادامه داد، نقاشی ایران و در کل نقاشی شرقی هنری معنوی با باور های مذهبی و الهی است، نگارگری های ایران نمایانگر جهان لایتناهی  و پرتویی از آفرینش پروردگار هستند. در ادوار مختلف با آمدن مکاتب مختلف هنری نگارگری روز به روز به تکامل خود ادامه داده و اوج این هنر را می توان در قلم سلطان محمد و رضا عباسی مشاهده کرد که آثارشان نمونه ای عالی از نگارگری در جهان است و کوله بار چند هزار ساله فرهنگ غنی تمدن ایران را به رخ می کشد.
پس از عهد صفوی و بالاخص در دوران قاجار نگارگری ایران رو به افول و خاموشی نهاد. نقاشی ایران در این دوره به مانند کالبدی بی جان بود و هنرمندانی چون استاد کمال الملک هم نتوانستند تاثیر بسزایی در این هنر بگذارند،  لکن در دوران معاصر گروهی از هنرمندان پا به عرصه نهادند که جان تازه ای را به نقاشی ایران بخشیدند. در این بین هنرمند جوانی نسبت به سایرین توجه بیشتری به نگارگری ایران داشت و آن کسی نیست جز ابوالقاسم سعیدی؛

مبنای آثار سعیدی درختان هستند. دید سعیدی به درختان رویکردی نو و انتزاعی بوده که این تاثیر هنر غرب را بر آثارش مشخص می کند. سعیدی از دوستان قدیمی سهراب سپهری بوده است. آن دو همراه با ناصر عصار نگاهی به هنر شرق دور داشته اند که سهم سعیدی به نسبت کمتر از آن دو نفر دیگر بوده است.
در آثار سعیدی مفهوم عارفانه باغ ایرانی ، روح لطیف شعر و ادب فارسی و صحنه های بزم نگارگری ایران در جای جای نقاشی هایش واضح و مبرهن است، نمایش رقص شاخ و برگ درختان و رنگ گذاری انبوه برگ ها به شکل دایره ،پس زمینه های تک رنگ حسی آشنا در آدمی را از خواب بیدار می کند ،گویی که او میراث دیدار هنر کهن نگارگری ایران است و بدون شک این سعیدی بود که پس از دویست سال خاموشی نگارگری در ایران با قلم سحر آمیز خود جان تازه ای به این هنر ناب ، ظریف و سرشار از احساس داد.

نقاشی های ابوالقاسم سعیدی مولود تمدن شرق و غرب است؛ الهام او از هنرمندانی چون گوستاو کلمیت در ریتم حرکت و رقص شاخ و برگ درختانش در فضا ملموس است، گویی خبری می دهند از معنویت که با موسیقی عارفانه ایرانی تلفیق شده و این است هنر دست استاد نقاش که مثلثی از شعر وادب ، موسیقی و نقاشی را بر روی تکه پارچه ای به نمایش گذاشته است و آرامشی معنوی در بیننده ی خود ایجاد می کند. در طی دو سده اخیر کسی که بتواند چنین میراثی را به جامعه هنری کشور عرضه کند به راستی یافت نمی شود  و متاسفانه استاد ابوالقاسم سعیدی آن طور که می بایست تکریم و قدردانی نشده است و جامعه هنری ما هم در این موصوف بی تقصیر نیست، پس از رکودی طولانی در نقاشی کشور شخصی پیدا شد که ذوق هنر ایران را با نگاهی به آثار خاور دور و هنر دنیای غرب پیوند داد و بدون تاثیر از فضای هنری داخل کشور (سقاخانه) هنرش را آرام آرام به کمال رساند، کاش جامعه هنری در این دوران که فقر فرهنگی بیداد می کند، بهای بیشتری به این بزرگ مرد می داد و ای کاش دولتمردان ما قدر چنین هنرمندانی را بدانند که عمر خود را وقف ارتقای فرهنگ و هنر این سرزمین کرده اند.
*سلامت و پایدار باشید استاد

دیدگاه های مندرج در این مقاله شخصی بوده و الزاما در راستای اهداف و سیاست های هنرگردی نمی باشد.