ظهور هنر گلیچ؛ این یک اشکال نیست، یک ویژگی است
گلیچ ها؛ همه ما آنها را دیده ایم: انفجار غیر منتظره‌ای از خطوط مبهم ، متوهم و آشفته که در تلویزیون ها و صفحه های کامپیوتر ما پخش می شود. یک اشکال دیجیتالی تصویری را که ما در حال مشاهده هستیم، شکسته و برای یک لحظه ناامیدکننده فیلم، بازی یا عکس را قبل از بازگشت به حالت عادی قطع می کند.
گلیچ‌آرت پیکسل ها، وقفه ها و اشکالات موقت را به خود اختصاص می دهد و آنها را با استفاده از تکنیک های دیجیتال به قطعات جالب بصری تبدیل می کند.
هنرمندان برای ایجاد اثری که اشکال و سنت های هنر را زیر سؤال می برد، از درخشش آشنای گلیچ‌های دیجیتالی استفاده می کنند.
از ماه جولای ۲۰۱۳ مسافران حیرت زده روی سکوی یک در ایستگاه قطار بریستول‌تمپل‌میدز توانسته اند چهره ای از یک دختر نوجوان مدرسه‌ای را از دور ببینند. در بررسی دقیقتر ، دختر دچار شکستگی و تبدیل به یک بلوک می شود. لوک جرام ، هنرمندی کور رنگ است که در این اثر توهمات نوری و درک بصری را بررسی می کند. این طرح دختر نوجوان براساس اسکن دختر خود جرام ، مایا ساخته شده است که نام این مجسمه نیز هست.
مایا با استفاده از ایکس‌باکس کینکت و تجهیزات آزمایشگاه ماشین‌ویژن در بریستول اسکن شد. سپس اسکن در مربع هایی به نام وکسل به صورت یک پیکسل بزرگ درآمد.
آلومینیوم با برش هایی دقیق بخش عمده ای از مجسمه را تشکیل داده ، با بیش از ۵۰۰۰ برچسب مربع‌شکل با اندازه ۱۲ در ۱۲ میلی متر که برای ساخت قطعه تمام شده با دقت روی آلومینیوم اعمال شده است.
متیو سنت‌پیر یک هنرمند کانادایی است ، که برای ایجاد تصاویر خود از برنامه های کام ای و سیگنال های ویدئویی آنالوگ استفاده می کند و نقص های الکترونیکی را به عنوان یک عنصر خلاق ترسیم می کند.
قطعات “انتزاع” او که در سال ۲۰۱۲ ایجاد شده است، نوارهای رنگی کالئیدوسکوپی با درخششی آشنا از گلیچ های دیجیتالی است. با این حال ، سنت‌پیر از خطاهای دیجیتالی برای ایجاد قطعات اشباع از خطوط تکان دهنده و تکراری مانند برآمدگی در یک دریچه بازتابی رنگ استفاده کرده است.
با استفاده از همین مفهوم فیلیپ استارنس در منسوجات گلیچ ، پارچه هایی را با هنر دیجیتالی خلق و پروژه اجتماعی خود را در سال ۲۰۱۱ راه اندازی کرده است. او الگوهای حاصل از دوربین های مدار‌بسته و سخت افزارهای ناقص را تبدیل به پارچه های پشمی و پارچه هایی نرم با الگوهای الگوریتمی می کند.
یک هنرمند دیگر به نام کوایولا مستقر در لندن، در اکتبر ۲۰۱۱ ویدئو چیدمانی را در کاخ هنرهای زیبای لیل فرانسه به نمایش گذاشت که از تقسیمات پیکسلی نقاشی های کلاسیک روبنس و ون‌دایک از فلاندر تشکیل شده است. یک فرآیند دقیق کامپیوتری بخش هایی از نقاشی را تقسیم می کند و آنها را به بلوک و شکل های سه بعدی تبدیل می کند. بوم صاف، شکسته شده و به اشکال مختلف شکسته شده‌ای مانند چین های کاغذ اریگامی تبدیل می شود و با استفاده از فن آوری های جدید ، تعبیر جدیدی از آثار سنتی ایجاد می کند.
میشکا هنر عکاس مستقر در منچستر ، به دلیل اختصاصی کردن تصاویری که در دسترس عموم است و محو‌کردن خط مالکیت آن تصاویر مشهور شد. مجموعه چشم‌انداز هلندی که در سال ۲۰۱۱ تولید شده و در ماه می تا سپتامبر ۲۰۱۲ به نمایش گذاشته شد، شامل مجموعه های نقشه‌برداری شده گوگل از هلند است.
دولت هلند با استفاده از پیکسل های چند ضلعی، مناطقی را در عکس های هوایی مسدود کرده است تا مکان های اصلی موشک ، پایگاه های هوایی و کاخ های سلطنتی را که یک خطر امنیتی یا مکان حساس سیاسی محسوب می شوند ، پنهان کند. هنر درون تصاویر را مجدداً مورد انتقاد قرار می دهد ، و بلوک های پیکسلی را که سانسور نقاط دیدنی هلند است را نقد می کند.
گلچ آرت در حال بازگرداندن نور جدیدی بر روی گسلها و وقفه های دیجیتالی و تبدیل آنها به آثار زیبایی است. باید به این هنر جدید خوش آمد گفت.
Grace Wong/Guardian
