هنر ایران با طعم دبی
سال خورشیدی ۱۳۹۵ با سردی به پایان رسید و گالری های پایتخت و شهرهای بزرگ به خواب نوروزی رفتند. اما در این نوروز بارانی، همسایه جنوبی خلیج فارس به شدت فعال و میزبان دهمین رویداد آرت دبی بود. این اتفاق مهم توانست هنرمندان، گالری داران و عاشقان هنر را از سراسر جهان بین ۱۵ تا ۱۸ مارس در دبی گرد هم آورد و بار دیگر امارات متحده عربی را به عنوان قطب بی رقیب اقتصاد هنر در خاورمیانه معرفی کند. بر اساس آمار، سال گذشته در این رویداد بیش‌از ۹۰ گالری از چهل کشور شرکت کرده و حداقل ۲۷ هزار نفر به بازدید از آن پرداختند.
تا به این جا، این اتفاق بسیار دل‌انگیزی است که یک کشور همسایه توانسته تا به این اندازه در صحنه هنر جهانی تاثیرگذار باشد اما روی دیگر سکه، جای خالی ایران است و پاسخ به این پرسش که چرا در حالی که آثار هنرمندان ایرانی یکی از بالاترین پتانسیل‌های ارائه در مجامع هنر بین‌المللی را دارا هستند، آن‌چنان باید این امر مجهور بماند؟ و احتمالا اگر همت معدود گالری های پایتخت مانند آب انبار، آریا،اُ، ای جی، دستان، شهریور، خاک، محسن و شیرین نبود، اندک روزنه امید به ارائه‌ی آثار هنرمندان ایران به جهان هم رو به خاموشی می‌گرایید.
با بررسی اجمالی چند و چون آرت دبی می‌توان به اسامی و شرکت‌هایی دست یافت که با پشتیبانی مالی خود توانسته‌اند این رویداد را به یکی از مهم‌ترین و سودآورترین قطب‌های هنر معاصر تبدیل کنند. هم‌چنین زیرساخت‌هایی که با حمایت شخص حاکم دبی شیخ محمد بن راشد آل مکتوم در این کشور کوچک پدید آمده و وضعیت نابه‌سامان ترکیه و در پی آن دوسالانه استانبول و غفلت چندین ساله‌ی ایران، آرت دبی عملا پیروز بی رقیب میدان هنرهای معاصر خاورمیانه و شمال آفریقا شده است.
ایران نیز می‌تواند از رشد سریع گالری های پایتخت استفاده کرده و با الگوگیری از نقاط مثبت آرت دبی و با فرصت پیش آمده ناشی از شرایط فعلی ترکیه، دست به طراحی زیرساخت‌های لازم جهت برپایی یک آرت فر بین‌المللی در کشور زده و جایگاه خود را به عنوان رقیبی قدرتمند در خاورمیانه برای امارات ثبت کند. این در حالی که است که هر گونه غفلت در این زمینه می‌تواند اثرات مخربی بر آینده‌ی هنر معاصر ایران در صحنه‌ی جهانی داشته باشد.
