با ورود به سومین ماه همه گیری ویروس کووید-۱۹ مراقبت از مبتلایان و تدابیری برای مبتلا نشدن بقیه جامعه در همه کشورها در اولویت قرار دارد. اما چگونه می توانیم از فعالیت های فرهنگی و هنری که از لحاظ اقتصادی درگیر این بحران هستند مراقبت کنیم؟ تعطیل شدن مراکز فرهنگی و هنری از جمله فضاهای نمایشگاهی از اوایل اسفندماه سال ۹۸، افرادی که در این کسب و کارهای کوچک مشغول به کار بودند را خانه نشین کرده است. آنها هیچگونه اطمینانی به وضعیت معیشتی خود ندارند. هر فعالیت خدماتی وقتی برای مدت طولانی بسته بماند، بازگشایی آن سخت تر خواهد بود.
در این میان موسسات و افرادی با گسترش حضور دیجیتالی خود خلاقیت به خرج داده اند. موزه ها و گالری ها فضاهای تصویری بر بستر دیحیتال ایجاد کردند و میزبان گفتگوی هنرمندان به صورت آنلاین هستند. موزیسین ها از اتاق نشیمن آپارتمان خود کنسرتی رایگان اجرا می کنند و هنرمندان تجسمی سیر خلق اثر هنری خود را با مخاطبان به اشتراک می گذارند. با این وجود بسیاری از توانایی های ایجاد درآمد هنرمندان و افرادی که در صنعت هنر مشغول هستند به شدت محدود شده است.
فعالیت های غیرانتفاعی در حال انجام است؛ به طور مثال بنیاد هنر نیویورک در حال برنامه ریزی برگزاری یک مزایده آنلاین آثاری از هنرمندان برای چند روز آینده است. مخاطبان با خرید آثار هنری به صورت مجازی می توانند از هنرمندان مورد علاقه خود برای ادامه راه پشتیبانی کنند.
هنر می تواند باعث و بانی امید باشد. هنرمند از رویدادهای اجتماعی تاثیر می پذیرد و نسبت به آن واکنش نشان می دهد. بسیاری از هنرمندان تجسمی عادت دارند درون خانه کار کنند و برخی حتی ممکن است از یک دوره پایدار و طولانی فاصله از اجتماع استقبال کنند تا عمیقا در کار خود فرو روند. اما بسته شدن فضاهای نمایش آثار و فرصت های تدریس، عدم اطمینان مالی را به یک چالش بی سابقه برای آنان تبدیل کرده است.
در ایران نمایشگاه های اسفند لغو شدند و با پشت سر گذاشتن تعطیلی همیشگی فروردین ماه گالری ها، به نظر می رسد در اردیبهشت ماه بحران به وجود آمده بیشتر حس شود. حال زمان مناسبی است تا با فعال کردن بستر حراج های آنلاین، اقتصاد هنر را کمی بهبود بخشید. این بستر هم عزم جدی زیرساخت ارتباطاتی فضای مجازی را می طلبد و هم گالری ها و بنگاه های هنری تا در کنار هنرمندان در قرنطینه باشند.
