دهمین دوره جایزه آرتز موندی، آثار هنرمندانی که در مورد موضوعاتی همچون آسیب های زیست محیطی، مناطق مورد مناقشه و تخیلات تاریک از پدرسالاری خلق کرده اند را منعکس می کند.
آرتز موندی یک سازمان برجسته بین‌المللی هنرهای تجسمی در ولز است که فرصت‌های منحصر به فردی را برای افراد و جوامع محلی ایجاد می‌کند تا خلاقانه با مسائل زمانه ما درگیر شوند، به روش‌هایی که با همه ما طنین‌انداز میشود. دست اندکاران آرتز موندی خود را متعهد به برانگیختن گفتگوها و بحث‌هایی در سطح بین‌المللی و محلی می دانند تا درک بیشتری از خود، دیگران و روابط بین فرهنگ‌های آشنا و دور ایجاد کنند.
زمانی که ۲۱ سال پیش آرتز موندی در ولز با یک جایزه بزرگ ۴۰ هزار پوندی راه‌اندازی شد، موفقیت در آن برای هنرمندان جوان بریتانیایی بسیار دور از ذهن بود. نایجل پرینس، مدیر این جایزه دوسالانه معتقد است که این دوره جایزه شرایط بسیار متفاوت بوده است، نمایشگاهی برپا شده از هنرمندانی بین المللی که در آستانه تبدیل شدن به ستاره هستند. در دو دهه گذشته، برندگان این جایزه عبارت بودند از Theaster Gates، Yael Bartana، John Akomfrah و Apichatpong Weerasethakul که همگی در حال حاضر صداهایی پیشرو در حوزه خود هستند.
در حالی که نمایشگاه های قبلی همیشه در کاردیف برگزار شده بودند، امسال به مناسبت دهمین دوره جایزه، این نمایشگاه در پنج مکان در چهار شهر ولز برگزار می شود. پرینس می گوید: این جایزه در طول تاریخ خود، شاهد بوده که هر نمایش «به مسائل روز پاسخ داده است». “شما می توانید از اولین دوره تاکنون مسیر این پیشرفت را به سمت هنرهای مبتنی بر مسائل جاری ترسیم کنید.”
به نظر می رسد این پرداختن به موضوعات روز به ویژه برای انتخاب آثار امسال صادق بوده است. در حالی که هفت هنرمند برای دریافت جایزه ۴۰ هزار پوندی آن طی یک فرآیند ارسال آزاد از سراسر جهان انتخاب شده اند، پرینس به نگرانی‌های مشترک آنها از جمله «بهره مندی از سیاره زمین، چگونگی تعریف ایده‌های ملیت یا تعلق و مناطق مورد مناقشه» اشاره می‌کند.
سه هنرمندی که آثارشان در موزه ملی کاردیف به نمایش گذاشته شده اند، همگی اهل غرب آسیا هستند و به تحولات منطقه خود می پردازند. علیا فرید در اینستالیشن-ویدئو خود، تأثیر صنعت نفت را در سطح کره زمین بررسی می‌کند، جایی که نوجوانانی که در محل تلاقی رودخانه‌های دجله و فرات در عراق زندگی می‌کنند، در پس‌زمینه‌ای آلوده مشغول بازی هستند. آثار هنرمند کرد رشدی انور همچنین به مکان‌هایی می‌پردازد که توسط حکومت ها تجزیه شده‌اند، از جمله شهر بشیقه، جایی که خانواده‌اش از آنجا می‌آیند، که اکنون تحت کنترل عراق است اما اقلیم کردستان ادعای مالکیت آن را دارد. عکس های ویران شده او از یک کلیسای مسیحی بر اثر اصابت بمب، یک یادبود تاریخی است.
از سوی دیگر منیره الصلح، در مجموعه پرتره‌هایش از پناهندگان زن، به این انتظار آنها می‌پردازد که هنرمندان منطقه آسیب‌های روحی آنها را کاوش کنند. او همچنین از سنت‌های تولید صنایع دستی در حجم چادرهایش با گلدوزی‌های اصیل استفاده می‌کند که از روی پناهگاه‌های مجللی که به‌طور سنتی برای امپراتوران ایران باستان ساخته می‌شد، الهام گرفته است. چادردوزی های او را زنان محلی در کشورش لبنان ساخته اند.
صدای زنان در سایر ارائه‌ها نیز زمینه ساز خلق است. در کنار آثار هنری کارولینا کیسدو هنرمند کلمبیایی، که استفاده بیش از حد از منابع طبیعی را بررسی می‌کند، بنرهایی را به نمایش می‌گذارد که توسط معترضان گرینهام ولز ایجاد شده‌اند. غارت محیط زیست همچنین در کانون توجه اثر تالوی هاوینی قرار دارد که به کاوش در مورد بهره برداری استرالیا از ذخایر مس در بوگنویل زادگاهش می پردازد.
داستان سرایی ابزار قدرتمندی است که برای زیر سوال بردن قدرت در دو نمایش دیگر استفاده می شود. چیدمان ناگوین ترین دی با استفاده از موسیقی، نورپردازی ساده و گیاهان فلفل چیلی برای ایجاد یک جنگل تاریک، یک مراقبه بی سر و صدا در مورد خشونت است. فیلم‌های نائومی رینکن گالاردو، تحولات شدید نیروهای استعماری پدرسالار را نشان می‌دهند که جایگزین فرهنگ بومی در آمریکای مرکزی شده‌اند. شخصیت‌های دیوانه در آثار کمیک تاریک او از اسطوره‌های میان‌آمریکایی الهام گرفته شده‌اند و با رنگ‌های مختلف چهره و لباس‌های علمی تخیلی DIY زنده شده‌اند.
آرتز موندی دهم از جمعه ۲۰ اکتبر ۲۰۲۳ تا ۲۵ فوریه ۲۰۲۴ در مکان های فرهنگی مختلف در کاردیف، سوانسی، نیوتاون و لیاندادنو اجرا میشود.
منابع:
artesmundi.org
the guardian.com
