اختلال خاطره در امتداد و استمرار «یادزدودگی» است؛ نمایشگاهی که دو سال پیش، از آثار بر مبنای خاطره ترلان تبار در فضای پروژه های ۰۰۹۸۲۱ برپا شد. در «یادزدودگی» با خاطره های تصویری که به صورت نقطه های رنگی پیکسل مانند ایجاد شده توسط ماژیک نمایش داده شد مواجه بودیم و حالا بر روی دیوارهای گالری باوان تهران با همان پروژه ولی با جزئیات بیشتر در ابعاد متفاوت برخورد می کنیم.
اینکه خاطره شخصی یا اطرافیان آرتیست می خواهد حس کنجکاوی و کندکاو در گنجینه خاطره دیگری را برای بیننده هنر و خریدار هنر برانگیزد یا همزاد پنداری آنها را باعث شود سوالی است که می توان در میزان تگ خوردن کارها و بازدید کنندگان گالری پاسخی برایش پیدا کرد. از نظر نگارنده آنچه مشهود است پیشرفت در روندی است که از حداقل دو سال پیش در خلق اثر تبار پیش آمده و مسیر دگرگونی پروژه خاطرات رنگین او می تواند پایان خوشی در باوان داشته باشد. جز اینکه مسیر نرفته ای در این نوع سبک خلق اثر از نظر آرتیست باقی مانده باشد که بخواهد در مجموعه ای دیگر بیان کند.
با بررسی پروژه های پیش از این باوان به نظر می رسد مشاوره بهرنگ صمدزادگان در تاکید بر جزئیات بیشتر، در مجموعه جدید تبار با توجه به اینکه خود او نیز خلق آثار با جزئیات فراوان را در کارنامه دارد بی تاثیر نبوده است. «اختلال خاطره» در بستری سفید شما را با تصاویری آشنا ولی قوام یافته با نقطه هایی رنگین به دنیای خاطراتی می برد که گویی جعبه حاوی عکس های قدیمی از بالای کمدی افتاده باشد و چیدمان نا متقارن عکس های پخش شده بر کف زمین ما را به دنیای کلاژ شده خاطرات پرتاب می کند.
با مطالعه تاریخ هنر مدرن می توان دریافت که سبک زندگی هنرمندانه نیز قسمتی از قصه گویی و اجرای نمایش آرتیست برای ارائه آثار را شامل می شود. ترلان تبار نیز در امتداد خلق اثر هنری با همراهی گزینه های مختلف سبک زندگی هنرمندانه مانند طراحی شخصیت، سیگنال هایی برای مخاطب می فرستد. تاثیرات این طراحی شخصیت در طراحی پوستر نمایشگاه مشهود است؛ نقطه های رنگین به هم پیوسته خاطرات شخصی درون تصویر کالبد آرتیست قرار گرفته تا بدون دریافت اطلاعات نوشتاری از عناوین هم آرتیست و خلق اثرش را قابل تشخیص کند.
