ادامه از ساز های کوبه ای 1:
سازهای دارای نواک معین
1.ناقوس: استفاده از ناقوس یا زنگ از قرن هشتم به بعد در کلیساهای مسیحیت بوده است اما امروزه در برخی موارد خاص در ارکستر هم مورد استفاده قرار می گیرد.در ارکستر آهنگسازان برای ملودی های بسیار شاد و یا بسیار اندوهناک از ناقوس زیر و برای ملودی های پر تحرک و هیجان آور از ناقوس های زیر استفاده می کنند.
2.گزیلوفون: یا زیلوفون متشکل از قطعات نواری شکل چوبی در اندازه های مختلف است که از اولین تا آخرین شکل آن را به صورت قرار گرفتن نت های پیانو کنار هم چیده اند.نواختن این ساز انتقالی توسط یک جفت مضراب چوبی انجام می گیرد.
3.گلوکن لوله ای و گلوکن اشپیل: گلوکن لوله ای چهارچوب مستطیلی شکلی است که درون آن از لوله هایی فلزی از جنس برنج یا کرم در طول های مختلف پوشیده شده است.وسعت صوتی این ساز حدود 5/1 اکتاو است.نوع استاندارد این ساز دارای 18 لوله است.
گلوکن اشپیل متشکل از دو ردیف قطعات فولادی است .وسعت صوتی این ساز حدود 5/2 اکتاو است.
4.ویبرافون: این ساز مانند دیگر سازهای هم خانواده اش از تعدادی میله ی فلزی تشکیل شده است.این ساز دارای موتور الکتریکی و پدال است و صدادهی واقعی دارد.
5.ماریمبافون: صدای این ساز بم تر از گزیلوفون است. این ساز دارای مضراب های نرم تری است که همین موضوع از درخشندگی صدای این ساز می کاهد.
6.چلستا: چلستا درواقع یک گلوکن شستی دار است که کمی شبیه پیانو می باشد.در این ساز میله های فلزی دارای پوشش نمدی هستند که توسط چکش های پیانو که با همان مکانیسم نیز به حرکت در می آیند نواخته می شود.این ساز یک اکتاو بالاتر از آنچه نوشته شده است به صدا در می آید.
