نقاشی زمینه رنگ یک سبک نقاشی انتزاعی است که در طول سال‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ در شهر نیویورک به دست پیشگامان اکسپرسیونیسم انتزاعی مانند بارنِت نیومن پدید آمد. این سبک الهام گرفته از مدرنیسم اروپایی نزدیک به اکسپرسیونیسم انتزاعی بود. نقاشی زمینه رنگ عمدتا توسط پس‌زمینه‌های رنگی بزرگ و مسطح در سراسر بوم پسترده می‌شد و یا رنگ آمیزی به گونه‌ای بود که روی بوم سطوح ناگسستنی و یکپارچه را می‌ساخت. این جنبش هنری تاکید کمتری بر ضربه های قلم داشته و در واقع رنگ را از متن (context) ذهنی رها کرده و به عینیت می‌رساند.
نقاشی زمینه رنگ پیوند هایی با هنر نظام دار و نقاشی یکسان نگاری که جکسون پولاک ابداع کننده آن بود، دارد. در این نوع نقاشی، اگر تاکید بر درخشش و خلوص رنگ بر بوم تک رنگ باشد به عنوان نقاشی زمینه رنگ شناخته می‌شود.
در اواخر سال‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، نقاشان زمینه رنگ در بریتانیا، کانادا، واشینگتن دی سی و سواحل غرب ایالات متحده با بهره‌گیری از فرمت های راه راه، اهداف، الگوهای ساده هندسی، ارجاعاتی به تصاویر چشم انداز و به طبیعت پدید آوردند. این شیوه بیش از آنکه سبک خاصی در نقاشی محسوب شود به عنوان نمودی از یک گرایش کلی تر طی دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مورد توجه قرار گرفت که با پرهیز از ترکیب بندی سنتی، تلاش داشت تا جلوه ای غیر ارتباطی از یک مضمون واحد “کلی” ارائه دهد.
در میان نقاشان معاصر ایرانی هم برخی آثار حبیب تقی پور هنرمند اهل تبریز تا حدی میان سبک رنگ زمینه و اکسپرسیونیسم انتزاعی قرار دارد:
