بانوی سیاه پوش
ژولیت گرکو نماد ترانهی فرانوسی (شانسون) روز چهارشنبه در سن ۹۳ سالگی درگذشت.
گرکو با بیش از شش دهه فعالیت در عرصهی موسیقی و سینمای فرانسه نام خود را برای همیشه در تاریخ هنر معاصر فرانسه جاودانه کرد. منتقدان از او به عنوان یکی از نمادهای پاریس پس از جنگ جهانی دوم یاد میکردند.
امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه هم با ستایش از ژولیت گروکو درگذشت او را تسلیت گفت.
ژولیت گرکو در سال ۱۹۲۷ در شهر مونپولیه زاده شد و در ۱۶ سالگی به پاریس رفت. او شیفتهی رقص بود و در سال ۱۹۳۹ تازه وارد اپرای پاریس شده بود که جنگ جهانی دوم آغاز شد. مادرش «ژولیت لافِیشاین» عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود و پیش از آغاز جنگ از پدرش «ژِرارد گرکو» جدا شده بود.
پس از جنگ در حالی که گرکو ۲۰ ساله بود، با فضای روشنفکری و جو سیاسی آشنا و جذب تئاتر شد. او سپس به روشنفکران و هنرمندان محله سن ژرمن دپره، در پاریس نزدیک شد و در ابتدا آثاری را از ریمون کنو و ژان پل سارتر را اجرا کرد که با استقبال روبرو شد.
گرکو نزدیک نیم قرن از حدود ۱۹۵۰ تا پایان قرن بیستم دلنشینترین صدای فرانسه بود. او با ترانههایی چون «زیر آسمان پاریس»، «من همینم که هستم» و «برگهای مرده»، در سالهای ۶۰ و ۷۰ قرن بیستم میلادی به شهرت جهانی رسید.
ژولیت گرکو در سینمای فرانسه نیز حضور داشت و در چندین فیلم ازجمله در اورفه (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو و فیلمِ اِلِنا و مردان (۱۹۵۵) ساختهی ژان رنوار به ایفای نقش پرداخته بود.
ژولیت گرکو در کنسرتهایش همواره یک پیراهن سیاه بر تن داشت و هرگز از میزانسن و پوشیدن لباسهای غریب برای جلب نظر بهره نگرفت.
شهرت او در خوانندگی به چنان اوجی رسید که دیگر کمتر کسی از بازیگری او یاد میکند یا به خاطر میآورد که او در آثار فیلمسازان بزرگی مانند ژان رنوار و جان هستون نیز ایفای نقش کرده است.
جالب است بدانیم که ژولیت گرکو در فیلم “سلام بر غم” به کارگردانی اتو پرمینجر در نقش خودش ظاهر میشود و ترانهای معروف میخواند.
نماد پاریس به دور از پاریس
با آنکه گرکو از نمادهای پاریس به شمار میرفت، چندین سال بود که از شهر رؤیاهایش، پاریس وداع گفته بود.
او با انتشار آلبومی به نام «من همه چیز را به یاد می آورم»، شصتمین سال فعالیت هنری خود را جشن گرفت. همچنین کتاب زندگینامۀ خود را در سال ۱۹۸۲ منتشر کرد.
ژولیت گرکو در راماتوئل، کرانه مدیترانه در جنوب فرانسه درگذشت.