مجسمه های پابلو پیکاسو (بخش دوم)

به بهانه‌ی نمایش آثار مجسمه پیکاسو در موزه هنرهای مدرن نیویورک MoMA

پیش تر در بخش اول به مروری بر مجسمه های پابلو پیکاسو پرداختیم. در این قسمت، به بررسی مجسمه های پیکاسو ادامه می دهیم:

پیکاسو یکی از هنرمندان برجسته ی تاریخ هنر است که بیش از 4500 نقاشی و دهها هزار طراحی و اسکیس از او برجای مانده است. او در زمینه های دیگری نیز چون طراحی جواهرات، طراحی صحنه تئاتر و حتی شعر و نمایشنامه دست داشته است. اما آثار مجسمه ی او کمتر مورد بحث قرار گرفته اند. این هفته به بررسی چند اثر با متریال چوب و مقوا می پردازیم.

آثار مجسمه ی پیکاسو از خلاقیت بالایی برخوردار هستند، به گونه ای که او از هر چه اطراف خود می یافت استفاده ای خلاق می نمود. به عنوان مثال مجسمه ی “پیکره” (1907)، از یک تکه چوب تراشیده شده است. ابعاد این اثر 12*2/12*2/35 سانتیمتر و از چوب شمشاد می باشد.

پیکره ی قبل که یک کنده کاری نسبتا ساده دارد را با مجسمه ی “دروگر” (1934) مقایسه کنید که ترکیبی از گچ و چند تکه چوب طبیعی و ماشین کاری شده به ابعاد 21*5/27*5/38 سانتیمتر است. نبوغی کامل در ارائه ی یک شیء قابل لمس.

در مجسمه ی گاو (1958)، فرمهای مختلفی از یک تخته چوب بریده شده و به یکدیگر میخ شده اند ولی با شاخه های درخت و دسته ی جارو یک حس سه بعدی با آن داده است. این اثر که 5/10*2/117*1/144 سانتینتر می باشد را ژاکلین پیکاسو در قبال حمایت و پشتیبانی مداوم موزه هنرهای مدرن نیویورک MOMA به آن سازمان هدیه داده است.
این مجسمه که “طبیعت بیجان با گیتار” (1915) نام دارد، با ترکیبی از مواد مختلف شکل گرفته است، از مقوا و کاغذ و نخ گرفته تا ریسمان و سیم و مفتول هرکدام جایی در این اثر دارند. ابعاد این اثر 19*33*4/65 سانتیمتر است. فضای منفی اصطلاحی متناقض است که در تمامی دوره های هنری و نقدها بکار رفته است. گیتار چگونگی جسمیت بخشیدن فضای منفی توسط پیکاسو را نشان می دهد که از سوراخ گیتار به عنوان یک مخروط و از فضای خالی در وسط این آلت موسیقی به عنوان هسته اصلی فرم تندیس خود استفاده کرده است.

قسمت آخر مقاله را در همین سایت دنبال کنید …