یکی از اتفاقات خوب در عرصه تجسمی کشور در سه الی چهار سال اخیر تعدد گالری ها نسبت به سال ها ی پیش است برای نمونه تعداد گالری های شهر تهران از عدد ۱۲۰ تجاوز کرده اما این گالری ها نیاز جامعه هنری کشور را تامین می کنند؟ وظیفه گالری که ترویج و رشد و ارتقا فرهنگ و هنر در جامعه است و به عنوان یک رسانه باید سطح سواد بصری مردم را بالا ببرد اما آیا گالری های ایران چنین کاری را می کنند چه آمار دقیقی در این باره وجود دارد؟ آیا جز قشر هنرمند و هنرجو شخص دیگری به گالری ها می رود ؟ آیا این گالری ها خدمت گزار هنرمندان و هنر جویان هستند و یا هنرمندان خدمت کاران آنها؟ با نگاهی به وضعیت نه چندان جالب گالری ها متوجه این موضوعات می شویم.
سخت گیری گالری ها و گالری داران نسبت به ارائه آثار قشر های مختلف هنری به گونه ای که این امر تبدیل به امری مافیایی شده است. همکاری گالری ها با تعدادی از هنرمندان مخصوص خود ( مثلا پنج یا ده نفر) و همکاری نکردن با سایر هنرمندان، تاخیر در برگزاری و وعده های دروغینی که باعث ضربه به قشر جوان هنرمند می شود و آنها را از شور و اشتیاق و کار کردن می اندازد و آثار هنری آنها را در حد اعلای تخریب پایین می آورند. گذاشتن قیمت های کذایی بر روی آثار عده ای خاص و مجهول الهویه که باعث تبعیض و طبقاتی شدن قشر هنرمند می شود.
از طرفی این گالری ها در چند سال اخیر از لحاظ توسعه فرهنگ و هنر سیری نزولی داشته تماما به تکرار و کپی افتاده اند و کمتر نمایشگاهی بوده که دست به یک نوآوری و خلاقیت زده باشد.
تمام این اتفاقات هنری تلخ در مهد هنر جهان می افتد اما کو گوش شنوا و کو کسی که بتواند در برابر قدرت و تخریب این گروه عظیم مافیایی مقاومت کند و گالری داری را آن طور که باید باشد انجام دهد متاسفانه آثار خریداری شده که عموما توسط مجموعه داران خریداری می شود به انبار ها منتقل شده و در خفا می مانند تا بلکه روزی از فروش آن سودی نصیب مجموعه دار شود و آن اثر هیچ نقشی در ارتقا فرهنگ و هنر و پیامی که حتی در اثر نهفته است را به بیننده انتقال نمی دهد و کار به جایی می رسد که برای برگذاری نمایشگاه از هنرمندان رشوه می گیرند و یا هنرمندی برای حفظ آبروی خود خود خریدار اثرش می باشد.
امید که این متن تلنگری شود بر تمام اقشار هنری تا به خود بیایند.
دیدگاه های مندرج در این مقاله شخصی بوده و الزاما در راستای سیاست های هنرگردی نمی‌باشد.
