افتتاح نمایشگاه آشفته رقص
نقاشی های محمد (مانی) لقمانی
بزرگداشت اولین سالگرد درگذشت هنرمند
نگارخانه آما
پنجشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۷
تا همین چند سال پیش معنی «هنر» و «هنرمند» اینقدر با شهرت به هر قیمت و جنجال های تبلیغاتی و معیارهای اقتصادی مخلوط و مخدوش نبود. هنر فضیلتی بود مبرای از این هوس ها که باعث قدر معنوی هنرمند می شد. محمد (مانی) لقمانی همیشه یکی از همین هنرمندان بود. اهل معامله بر سر هنر نبود و اگر ردی از این حواشی می دید به شدت تردید می کرد در هنر بودن هنر. این فضیلت کم یابی است که می شد در کنارش تجربه کرد. هر وقت آتلیه اش دائر بود، هنرجویان و دوستانش می آمدند و می رفتند. چشم داشتی جز هنر نداشت. بعضی ها می آمدند و ایده هایش را می بردند و شاید گاهی پشت پایی هم می زدند، اما دلخور نمی شد. برای خودش دغدغه نداشت. نگران هنر بود. هر جور که باشد. دست هر کسی که باشد.
اواخر بیش از هر چیزی به نقاشی های انتزاعی دلمشغول بود. اما نقاشی های هایپررئالیست و فیگوراتیوش نشان می داد که ـ همچون روال معمول این روزها ـ توجهش به آبستره و انتزاع از سر ناتوانی و تفنن و یا سفارش بازار و پسند منتقد و خریدار نیست. عجله داشت. برای هنر عجله داشت. برای تجربه های تازه عجله داشت. انگار که فهمیده باشد زود وقتش تمام می شود.
نگارنده: سعید فلاح فر
