نمایشگاه آثار مجتبی خسروی جمعه دهم مرداد ماه در گالری اُ افتتاح گردید.
افسوس که آثار فوق العاده ی او در چنین روزهایی به نمایش گذاشته شد، که عموم مردم و جامعه هنری کشور درگیر و دار شرایط سخت پیش آمده هستند. با این حال آثار مجتبی خسروی مخاطبان خودش را دارد.
مجتبی خسروی زاده ۱۳۷۸ در بجنورد است، بدون شک زیست هنرمندانه برادران بزرگ تر نقاشش “مرتضی و مصطفی” بر زندگانی و آثار او تاثیر بسیاری گذاشته است؛ لکن مجتبی خسروی راه و مسیر خود را در پیش گرفته است، مسیری که در آن موفق بوده و دستاورد های فراوانی در جشنواره های هنری برای او به ارمغان آورده است.
ویژگی شاخص آثار مجتبی خسروی ، دوگانگی آنهاست؛ دوگانگی ای که در انتزاعی و غیر انتزاعی بودن ، فرم و بی فرم بودن دارد، که این نیز امتیاز مثبت و قابل توجهی برای آثارش محسوب می شود.
مجتبی خسروی علیرغم سن کمش لکن تجربه و مهارت بالایی در خلق اثر بدان شکل که میخواهد دارد. او فرم را می شناسد، رنگ را به خوبی می شناسد، مواد و متریال و طریقه کاربرد آنهارا را می شناسد و بر آنها در خلق اثر هنری مسلط است و این نکته ایست که آثارش خود گویای آنهاست.
شناخت و تبحر او در موارد نام برده در کنار آشنایی او با تکنیک های مختلف و سبک های گوناگون هنری، او را در زمره برترین هنرمندان هم نسل خودش قرار داده است.
عمده آثار او جهان بینی او از طبیعت پیرامونش است: طبیعتی که خسته است از بلاهایی که بر سرش آمده است. مناظر دشت های وسیع بایر دره ها و کوهستان ها و اندک درختانی که گویی در آتشی عظیم سوخته اند.
آثار خسروی در عین آنکه بیانگر مناظر طبیعی هست. همانقدر می تواند تهی باشد و جز ترکیب بندی رنگی گویای چیزی نباشد.
خسروی از هرگونه استفاده از رنگ های درخشان در آثارش پرهیز می کند و از خاکستری های رنگی در خلق مناظر و پرتره های خود استفاده می کند.
جهان بینی او در نقاشی هایش که عمدتا فاقد فیگور (انسانی و غیر انسانی) هستند، ممکن است به مخاطب القا کند که او از دانش طراحی بی بهره و یا کم بهره است، لکن زمینه تمام آثار او بر پایه طراحی است و همین شناخت و درک او از طراحی باعث گشته چنین آثاری را خلق کند.
با این حال در نمایشگاهش تعدادی از طراحی های فیگوراتیو خود را نیز به نمایش گذاشته تا توانایی اش در طراحی مغفول نماند.
نمایشگاه آثار مجتبی خسروی تا تاریخ ۲۱ مرداد ماه بر قرار است. همچنین او در بیانیه نمایشگاهش می گوید:
هیچ عجله ای ندارم، با آرامشی که نقاشی به من می‌دهد
جهان اطرافم را به فرم و رنگ تبدیل میکنم
آن‌قدر رنگ می‌گذارم – تغییر میدهم، تا آنچه میخواهم به دست بیاورم
من نقاشی را می‌سازم و نقاشی مرا می‌سازد، نقاشی آرامش من را می‌سازد و من جاودانگی نقش را.
هردو تجربه میکنیم، میسازیم و ساخته می‌شویم.
پیش تر طراحی ،فرم و یادگیری تناسبات برای من اهمیت داشت ولی در طول ۳ سال گذشته که مجموعه خاکزار را پیش می برم تاثیرگذاری از طریق بافت ،رنگ ،نور و فضا چالش من بود.
کارهای کوچک را مطالعه ای برای کارهای بزرگ می دانم و در کارهای بزرگ با استفاده از ابزار متفاوت و درگیر شدن جسم و کار از احساس حضور در فضای کار لذت می برم.
مهرداد محبعلی نیز در بیانیه نمایشگاه مجتبی خسروی می گوید:
گفتند انسان از خاک است
گفتند عناصر از خاک است
گفتند همه چیز از خاک است
و دیدم که به خاک باز می گردد
اما خاک در این بین شکل هایی به خود می گیرد،
گاه مانوس و گاه نامانوس.
