فیلم های سعید روستایی از آن دسته فیلم های معدودی هست که باعث شده من دو مرتبه برای دیدن آنها به سینما بروم و هر مرتبه لذت ببرم از دیدن چنین فیلم و فیلمنامه ای؛ روستایی فیلم هایش برای مخاطب ایرانی سوژه های جذاب و دلنشینی هست با تمام تلخی هایی که دارد؛ اما شاید برای مخاطبین غیر ایرانی آنچنان سوژه های جذاب و ملموسی نباشد و به عقیده من روستایی سبکی را پیش گرفته که مختص به خود اوست و همچون “علی حاتمی بزرگ” آثارش بیشتر باب میل ذایقه روز مخاطبین کشورش است، و حتما هم در آینده اگر به همین منوال جلو برود ، او را همچون کارگردانان بزرگ صاحب سبک سینمای ایران با فیلم های متمایزش بیشتر خواهیم شناخت و بیشتر شاهد موفقیت های او خواهیم بود.
سعید روستایی علی رغم سن کمش در فیلمسازی ،اما استاد بازی گرفتن از بازیگران خویش است و همواره در فیلم هایش دیالوگ های منحصر به فرد و جاودانه ای را به کار برده است که همیشه در یاد ها می ماند ، در کنار این مهارت های مهم در فیلمسازی و فیلمنامه نویسی او یکی از ویژگی های منحصر به فرد آثارش سکانس های بی نظیری است که نفس هر بیننده ای را در سینه حبس می کند و قدرت پیش بینی آینده فیلم را از او سلب می کند ، و این خود یک امتیاز بسیار مثبت در کنار سایر امتیاز های دیگر اوست که او را در حال حاضر در رده برترین کارگردانان سینمای ایران قرار می دهد.
نکته مثبت دیگر آثار روستایی وجود طنز تلخی در فیلم هایش هست که فیلم را از یکنواختی در میاورد و همین نکته جذابی نیز برای ذایقه بیننده ایرانی است. او (سعید روستایی) در فیلم ابد و یک روز بینش واقع گرایانه تری را به نسبت فیلم جدیدش ” متری شش و نیم ” ارائه داده است و شاید تنها نقطه ضعف کوچک فیلم دوم این کارگردان همین اغراق در نمایش اعتیاد در جامعه ایران است، که اگر بیننده غیر ایرانی با توجه به عدم شناخت از جامعه کشور این فیلم را ببیند، گمان می کند که تمامی ایرانی ها در فقر و اعتیاد به سر می برند و اندک افرادی هم که اینگونه نیستند از راه قاچاق به ثروت هنگفت رسیده اند.
با این همه فیلم “متری شش و نیم” جزو فیلم های خوبی هست که سینمای ایران به خود دیده و بازی بازیگران حیرت آور است، و اگر آن اغراق در نشان دادن اعتیاد و تعداد افراد معتاد در جامعه قدری کمتر بود ، فیلم بیشتر خوش می درخشید.
با آرزوی موفیقت و توفیق برای سعید روستایی