گالری اعتماد ۲ از آدینه ۸ اسفند تا سه‌شنبه ۱۹ اسفند ماه، میزبان آثار راحله نورآور با عنوان ” کاریزما ” بود. با توجه به عنوان نمایشگاه، آثار ارائه شده جنبه‌ی استعاری و گاه نمادین به خود می‌گیرند. وجود سردیس‌های گاو هم گواه این مسئله است. به ویژه که از دوران باستان گاو نر معمولا نماد خدای قیم شهر به شمار می‌رفته و حتی در دوره‌ای باور بر این بود که قدرت درون ریتون‌های به شکل سر گاو به کسی که آن را می‌نوشد، منتقل می‌شود. اما با همه‌ی این تفاسیر در فرهنگ عامه، گاو باز هم گاو است و هیچ‌گاه آدم نمی‌شود؛ حتی اگر تاج بر سر گذارد!
هنرمندان زیادی هستند که ناخودآگاهِ خویشتن را روی بوم می‌آورند و نمایشگاهشان جنبه‌ی شخصی دارد. اما در هنر اجتماعی-سیاسی، هنرمند ناخودآگاهِ جمعی را به یاری و شاید به بازی می‌گیرد و در این میان، گاو بارها در پوسترها و مجسمه‌های اجتماعی و سیاسی تکرار شده است؛ گاهی در مسند قدرت و گاهی در کسوت قربانی. در آثار اخیر نورآور سردیس گاوی که کژدمی بر چهره دارد یا تیغ‌های برنده‌ی کلاه خود دیگری، مخاطب را تهدید می‌کنند و همین تهدید، گذر از زیبایی به گروتسک را فرآهم کرده و هشدار می‌دهند. همه‌ی این عناصر متضاد با نفس اهلی گاو، بازدیدکننده را در پارادوکس ارزش‌های پذیرفته قرار می‌دهد.
به نقل از نورآور:
اين پارادوكس بيانگر نوع قدرت است. نوع قدرت ساختار مغز و شكل فيزيكى موجودات را تغيير ميدهد و باعث تفاوت در رفتار، منش و تفكر آنها ميشود و در نتيجه به اشكال مختلف حضور پيدا مى كند. پروفسور ایان ریچاردسون، در کتاب خود “امتیاز برنده بودن” می نویسد قدرت نه تنها رفتار و کردار فرد را تغییر می‌دهد بلکه در خود مغز نیز تغییر ایجاد می‌کند، تغییری که فقط نرم افزاری نیست بلکه سخت افزاری هم هست.
 |
 |
 |
در کل، نورآور در نمایشگاه اخیرش به وضوح از شرایط اجتماعی و سیاسی تاثیر پذیرفته و با زبانی استعاری سعی در هشدار دادن به مخاطب دارد. در عین حال هنگامی که هنرمند روی موضوعات چالش برانگیز دست می‌گذارد، عموما با برداشت‌های گوناگون روبه‌رو می‌شود و از آن‌جا که مولف هم سال‌هاست که مرده(!)، تشخیص برداشت نزدیک‌تر به نظر هنرمند سخت می‌شود.
نورآور معتقد است:
هر مخاطب مي‌تواند برداشت خودش را از اثر داشته باشد. من حرف خودم را در ارائه آثارم مي‌زنم و سعى ام بر اين است كه مخاطب را به منظورم از اثر نزديك تر كنم
در ریز استیتمنت نمایشگاه را می‌بینیم که از کتاب مراقبت و تنبیه نوشته‌ی میشل فوکو نقل شده است:
