انقراض، فرومیرش یا نابودیِ گونهای وضعیتی در زیستشناسی و بومشناسی است که به پایانِ کارِ یک گونه گفته میشود. انقراض هنگامی پدید میآید که واپسین عضوِ یک گونه میمیرد و آن گونه دیگر نمیتواند با زایش و تولید مثلِ طبیعی به زندگی خود ادامه دهد.
در طی تاریخ طبیعی جهان، انقراض مهمترین مسئله ای بوده است که حیات با آن دست و پنجه نرم کرده است، اما پدیده انقراض به خودی خود امری معمول در طبیعت بوده است. لکن، پس از انقلاب صنعتی و پیشرفت بشر، آدمی با دخل و تصرف و بهره وری بیش از حد از طبیعت منجر به تسریع این واقعه طبیعی شده است؛ و همین تسریع منجر به یک فاجعه و رخداد عظیم و بی سابقه در جهان گشته است؛ رخدادی که باعث شده انسان مدرن در آینده ای نزدیک دیگر نه محیط زیستی داشته باشد و نه حیات وحشی و همین فقدان به ناچار همچون آواری بر سر زندگانی آدمی فرو خواهد ریخت و منجر به نابودی نسل او نیز خواهد شد.
در این بین هنر به عنوان یک رسانه به جهت فرهنگسازی و آگاهی بخشیدن به انسان ، نقش مهمی دارد، اما کم هستند هنرمندانی که دغدغه آگاهی بخشیدن و نقد چنین فاجعه ای را داشته باشند با این حال عرفان بی باک به عنوان یک هنرمند دوستدار طبیعت و حیات وحش مجموعه ای شگرف در نقد به این دست اندازی های آدمی به طبیعت خلق کرده است؛ مجموعه ای که گونه های جانوران در خطر انقراض را ستایش می کند و صنعت و انسان صنعتی را به چالش می کشد.
عرفان بی باک با استفاده از نمایش نقوش حیوانی و جانوری و ابزار آلات صنعتی بر پیکره کنده های درخت مجموعه ی خود را پدید آورده است و در راه رسیدن به هدف خود نیز بسیار موفق بوده است. مجموعه آثار او یکی از جدی ترین مجموعه هایی است که توسط یک هنرمند ایرانی در انتقاد به دست اندازی های انسان به طبیعت و دفاع از حقوق طبیعت و حیوانات پرداخته است ، باشد که انسان معاصر آینده ای سبز داشته باشد.
شایان شعبان بهار ۱۴۰۰