گالری مهروا به تازگی میزبان نقاشی های دیجیتال سولماز مالک با عنوان “من زن” بود. متن زیر خلاصه‌ای از گفت و گو با مالک است:
مجموعه ی “من زن” درچه مدتی ترسیم شده است؟
يك سال و نيم
چرا به سراغ نقاشی دیجیتال رفتید؟
چون علاقه مندم و به نظرم اين خودش يك سبك به حساب می‌آید.
در مقایسه با نقاشی با ابراز کلاسیک، نقاشی دیجیتال هنوز نو و گمنام بوده و از سوی مخاطبان نسل گذشته کمتر مورد استفاده قرار گرفته است. لطفا درباره چالش های این نوع نقاشی توضیح دهید.
به نظر من از آنجايي كه نقاشي ديجيتال امكان تكثير دارد قابل اعتماد نيست كه اين برمي‌گردد به خود هنرمند كه بايد وفادار به كارش باشد و به مخاطب خيانت نكند.
عنوان گویای مجموعه در کنارعناصر معماری سنتی مانند طرح های شبه اسلیمی، قاب و قفس همگی باعث می شوند که مخاطب به راحتی پس دیدن آثار پی به مقصود هنرمند می برد. این اتفاق عمدی است؟ به نظرتان این درک سریع از اثر به جذابیت کار لطمه نمی زند؟
در واقع كل اثر زنانه است. در يك نگاه زن ها انگار شناخته شده اند اما وقتي از نزديك بيشتر شناخته مي شوند، دنياي ديگري را از آن‌ها مي بينيم. نقاشي هاي من هم تعابير مختلف داشتند كه وقتي بنده توضيح مي دادم مخاطب به جاي ديگري از داستان مي رسيد
اکثر زنان نقاش ایرانی به شدت روی زنانگی و ساحت ناخودآگاه خود تاکید دارند. اما در آثار شما تاکید روی زنانگی، کارکردی اجتماعی و جنبه ای اعتراضی هم به خود گرفته است. لطفا در این باره توضیح دهید.
هدف من همين بود. خيلي از ناراحتي هاي ما درونيست و حتي اگه آزادِ آزاد باشيم باز هم نبايدهای بي دليلی براي خود می گذاريم كه دليلي در خارج از خودمان در آن پيدا نمي شود.
