مجموعه آثار وى در اين نمایشگاه اتنزاعى به سبك و سياق خاص خود سپهرى است. اين سبك خاص او به سبك زندگى او برمى گردد. او علاقه خاصى به سفر كردن و كشف فرهنگ ها و تحقيق در مورد اديان گوناگون داشته كه به خوبى مى توان تاثيراتشان را در بوم هاى نقاشى او ببينيم. او چاپ كردن بر روى سنگ را در پاريس، خوشنويى ژاپنى را در توكيو و عقاید بودا را در هند فراگرفت. كه تاثير تمامى آموخته هاى او را مى توان درنقاشى هايش ديد. تفاوت در نوع بكار بردن قلم ها بر روى بوم نقاشى، نشان از اين تفاوت ها در هنرها و فرهنگ هاى گوناگونى دارد كه او در سفرهايش برخورد كرده بود. در زمانى كه بيشتر جامعه ايران درگير مدرنيته بودند، سهراب سپهرى تابلوهاى نوستالژىک و يا مرتبط به طبيعت مى كشيد.
در نقاشى هاى سپهرى دو عنصر هارمونى و تعادل به چشم مى خورد. در سال ١٩٦٠ ميلادى، سهراب سپهرى شروع به نقاشى كشيدن از نماى نزديك درختان كرد و مجموعه اين آثار تركيبى به ياد ماندنى از مدرنيته غربى و مينيماليسم ژاپنى همراه با زيبا شناسى ايرانى را به نمايش مى گذارند.
براى سپهرى درختان نماد سخاوتمندى و دوام در جهانى آلوده از شرارت بودند. در نقاشى هاى سپهرى، درختان اسطوره قدرت بى پايان و بى انتها هستند و او به دليل اعتقاد به “حقيقت مطلق” كه برگرفته از اصول تائو مى شود ، نقاشى كشيدن از بخشى از تنه درختان رابه جاى درخت كامل ترجيح داده است.
ابى ويد گرى Abbey Weed Grey در بازذيذ از كارگاه سپهرى كارهايش را اينگونه توصيف كرد:
بوم هاى نقاشى او، اشعارى انتزاعى از طبيعت هستند
در سال ١٩٥٨ميلادى، سپهرى از اولين هنرمندانى بود كه در دوسالانه ونيز كارهايش را به نمايش گذاشت و در همان سال در دوسالانه تهران نيز شرکت کرد. سهراب سپهرى در کشورهای بسیاری از جمله برزيل، فرانسه و آمريكا آثارش را به نمايش گذاشته است.
پس از مرگ وى به دليل سرطان خون در سال ١٩٨٠ ميلادى، آثار سهراب سپهرى كمتر ديده شدند. نقاشى هاى سهراب سپهرى در بسیاری از گنجینه هاى بين المللى قرار دارد از جمله موزه هنرهاى معاصر تهران، موزه هنر متروپوليتن و گرى آرت گالرى دانشگاه نيويورك.
