داستان ادغام فناوری و طبیعت؛ درباره گلیچ ویدئوآرت آبارکا

در هفته نهم نمایشگاه گروهی «گلیچ؛زبان پیکسل» پلتفرم ۱۰۱، ویدئوآرت آبارکا آرتیست ساکن نیویورک در فضای ۱- گالری باوان به نمایش درآمد.

آبارکا کارگردان، عکاس و هنرمند است. کارهای او شامل تبلیغات، تولید موزیک ویدیٔو، نمایش های تلویزیونی ، فیلم های صنعت مد و تولید محتوا است.

‏SONOSLUX آخرین پروژه هنری اوست. در آن تفسیری بصری و صوتی از فناوری، فیزیک و وضعیت روان پریش جامعه مدرن را می‌بینیم. SONOSLUX فضایی بی زمان است که ماده در آن وجود ندارد. Sonos از واژه لاتین Sonus به معنی سر و صدا و Lux به معنای نور آمده است.

در آغاز، فقط تاریکی وجود داشت

آبارکا عمدتا در کارهایش یک نور سفید را به شکل خطوط، شبکه ها و امواج در برابر سیاه و سفیدی فضا ترسیم کرده و از صدا به عنوان مزاحمی برای دنیای خود استفاده می کند. کار آبارکا با دوربین فیلمبرداری شروع می شود. ثبت موارد خاصی که مربوط به دنیای او است. سپس فیلم را تغییر می دهد و به صورت دیجیتالی شروع به خرابکاری می کند تا جایی که در واقع با عناصری که برایش مانده است نقاشی بکشد. هنگامی که طرحی را که مد نظرش است ترسیم می کند، آن را از محیط های مختلف عبور می دهد تا بتواند آن را از بین ببرد و از این طریق گلیچ های طبیعی ایجاد کند. سپس به سمت طراحی صدا می رود و در آنجا موسیقی متن فیلم اصلی را می گیرد و دوباره آن را به صورت دیجیتالی تخریب می کند.

آبارکا معتقد است که در خلق اثر از چیزهای گوناگون الهام گرفته است. به خصوص اینکه چگونه ما به عنوان یک جامعه بیشتر و بیشتر به فناوری وابسته می شویم. چگونه ذهن ما به سرعت در حال انتقال به نقطه ای بدون بازگشت است. او فکر می کند هنرش آن داستان را بازگو می کند؛ ادغام فناوری و طبیعت با نتیجه ای تاریک.

استقلال؛ استقلال کامل و کامل

این هدف نهایی او به عنوان یک هنرمند است. تا بتواند بدون هیچ گونه تداخلی خلق کند. خواه در کارش به عنوان یک فیلمساز، خواه به عنوان یک هنرمند دیجیتال باشد. آبارکا می خواهد آزادی تمام روزش را صرف کار بر روی هنر خود کند. او روزهایش را با یادگیری مهارت های جدید یا خلق چیزهای جدید می گذراند.

خلق کار آبارکا در طول زمان تغییر شکل می دهد. بدیهی است که با ایده اصلی شروع می کند اما جایی در میانه، اتفاقی می افتد که تمام حواس او با کارهای هنری اش هماهنگ می شود و بدون جهت کار را شروع می کند تا زمانی که به نقطه ای می رسد که احساس می کند درست است. آن وقت است که دست برمی دارد.

عکس: کیوان یوسفی