هنگام رفتن به سر كار ،در ايستگاه منتظر اتوبوس و يا خسته ونشسته روى صندلى ، فرقى ندارد در جاى شلوغ و پر جمعيت باشيم و يا در خلوت خودمان ،همه گويى در حالتى ما بين حقيقت و مجاز به سر مى بريم.
عكاس فرانسوى به نام آنتونيو گيگر با استفاده از عكاسى و منتاژ، مجموعه عكس هايى را به نمايش مى گذارد كه افراد مختلف در مكان هاى عمومى بدون در نظر گرفتن محيط اطراف خود، تمام حواسشان به گو شى هاى موبايلشان است.
آنتو نيو گيگر اين وسواس فكرى را در قالبى از عكس ها به نام “صورتهاى جعلى “به معرض ديد گذاشته است.
او مى گويد :” من مى خواستم ايده شخصيت هاى دروغين و جعلى را به تصوير بكشم ، صورت هاى محو شده ،حالت طبيعى و غير واقعى دارند كه در عين ديجيتالى بودن تصويرى نگران كننده را شامل مى شوند.تصويرى كه مطلوب تيست ولى در عين حال هيجان انگيز است.”
در اين مجموعه از عكسها صورت ها توسط منبعى غير قابل ديد به سوى گوشى ها كشيده شده اند. ديگر تصوير درستى از صورت افراد قابل ديد نيست ، گويى همه هم شكل هستند و شخصيت ها ديگر تفاوتى ندارد.
انسان ها با دنياى مجازى يكى شده اند و حركت و زندگى شان گويى وابسته به يكديگرند.
اين مجموعه عكاسى طعنه اى به زندگى اين روزهاى همه ما مى زند. شايد با هم بودن ها و در چشمان هم نگاه كردن ها دارند جاى خود را به شكلك هاى دنياى مجازى مى دهند.
