کشور ایران در موقعیت جغرافیایی بسیار خاصی قرار گرفته است که در جهان بی نظیر است، بخش اعظم این دیار کهن را بیابان ها و صحرا ها فراگرفته اند، بیابان هایی به وسعت تاریخ چند هزار ساله، با زیبایی هایی فسانه ای که در دل داستان های هزارویک شب از آن ها سخن ها به میان آمده است.
هرگاه از کویر سخن به میان آمده است انسان همواره دچار اوهام و خوف شده است و به یاد باورهای گوناگون و داستان های خوفناک افتاده ، اما هر کویر به تنهایی بی نظیر است و دارای باد، شن، خاک، رنگ، و بافت خاص خود است.
فراوانی و کاستی های موجود در مناطق خشک بر توزیع سکونتگاه های انسانی تاثیرگذار بوده و ماهیت بی همتایی را پدید آورده است. ” جانی” که نه تنها در کوچکترین شهر و روستا که در کلانشهر ها نیز یافت می شود.کویر هم میراث و هم سامانه ای معاصر است که باید حفظ شود. محیطی جاندار.
و خوشبختانه شاهد این بودیم که در ماه های اخیر، کویر مرکزی ایران و کویر لوت به عنوان میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید و این نشان از غنای فرهنگی تاریخی و بالاخص موقعیت خاص جغرافیایی آن دارد با طبیعتی بی نظیر و فوق العاده خاص ، تمدن و فرهنگ بی نظیر موجود در این منطقه آنقدر تاثیر گذار و قدرتمند هست که وقتی در قرن شش، مغول ها به ایران حمله می کنند و نابودی بسیار پدید می آورند در کمتر از نیم قرن کاملا روحیه خشن و تندخوی آنها تحت تاثیر قرار گرفته است و دانشگاه و رصدخانه می سازند.
این امر (ثبت کویر ایران به عنوان میراث جهانی یونسکو) بسیار خوشایند بود و لازم گشت تا از همین طریق فرهنگ و هنر ایران و زیبایی های موجود در این سرزمین را به سایر ملل شناساند. و بسیار خرسند شدم آنگاه که فهمیدم موزه هنرهای معاصر تهران دست به کاری عظیم در این باره زد و نمایشگاهی از عکس های محمد رضا جوادی با موضوع کویر ترتیب داد.
بی شک این نمایشگاه یک نمایشگاه بین المللی خواهد بود چرا که موزه هنرهای معاصر با این کار همچو سایر موزه های جهان اولین قدم خود را برای جهانی شدن برداشت و بسیار باعث خرسندی است آنگاه که متوجه شدم موزه های بزرگ دنیا بسیار از این از این نمایشگاه استقبال کردند و خواهان برگذاری آن در کشورهای گوناگون شده اند.
عکس های محمد رضا جوادی حس و حالی شاعرانه القا میکنند، عکس هایی شگفت انگیز با دیدی کاملا متفاوت و عرفانی که بیننده را ساعت ها در کنار خود نگاه خواهد داشت. و این را مدیون دید متفاوت و زیبای هنرمند هستیم.
در پایان بسیار متشکرم از همیاری مسئولین موزه هنرهای معاصر تهران در این رخداد استثنایی که بی شک دریچه ای رو به جهانی شدن است.
دیدگاه های مندرج در این مقاله شخصی بوده و الزاما همراستا با سیاستهای هنرگردی نمیباشند.