“سودای هرمز” نام نمایشگاهی بود که آدینه 6 تیرماه در گالری محسنِ تهران برپا شد. به همین منظور با “احمد کارگران” در مورد آثار و فعالیت‌های گروه هنر نو مصاحبه‌ی کوتاهی داشتیم:
شما خود را یک هنرمند محیطی می‌دانید؟
تعریفی که از هنر محیطی یا environmental art در ایران می‌شود، با تعریف جهانی تفاوت دارد. در این‌جا بیش‌تر اشاره به محیط زیست می‌کنیم در حالی که در تعریف جهانی، محیط شامل معابر شهری، خیابان تا جنگل و صحرا و به طور کلی هر آن‌چه که در اطراف ماست می‌شود.
در درون این مجموعه، ما echo art را هم داریم که به صورت تئوری از بن‌مایه‌ها و داشته‌های فرهنگی و آئین سنتی در کار بهره می‌برد و حتی اثری مفهومی ارائه می‌دهد در حالی که بدون استفاده از فرم رویکرد آئینی داشته باشد. شاخه‌های دیگری هم مانند land art هستند که ما آن را به عنوان هنر زمین می‌شناسیم. به همین منظور وقتی که از هنر محیطی صحبت می‌کنیم، باید حساسیت بیش‌تری به خرج دهیم چرا که به راحتی نمی‌توان دسته بندی کرد و خیلی وقت‌ها مرز میان دسته‌ها واضح نیست. برای همین، پاسخ دادن به این سوال برای من هم مشکل است و شخصا عنوان چیدمان محیطی را برای کارهایم بیش‌تر می‌پسندم.
بخش تعاملی نمایشگاه شاید شاخص‌ترین قسمت باشد. هدف از این بخش چیست؟
این تعامل نه فقط در این نمایشگاه بلکه در حین ساخت اثر در مقیاس بزرگ هم وجود دارد. به گونه‌ای که از فرم برای نشانه‌گذاری محدوده‌ای که فرد می‌تواند درگیر شود استفاده می‌کنیم. کار به این صورت پیش می‌رود که برای مثال ما فضایی به مساحت 2000 متر مربع را تعریف کرده، بیس [کف سازی] و متریال آن را آماده می‌کنیم. حال هر کسی که آرتیست یا یک فرد عادی محدوده‌ای مثلا 12 متر مربع را در اختیار دارد و می‌تواند ایده‌ی خود را اجرا کند. در این حالت شما می‌بیند در کنار یک کودک هشت ساله یک آرتیست حرفه‌ای هم مشغول به کار شده و با هم فضای بزرگی رو می‌سازند. ما این روش رو در شهرهای مختلف و با مشارک مخاطبان پیاده کردیم. در چنین حالتی چیزی که برای ما مهم است همان مشارکت گروهی است و روند کار به گونه‌ای پیش می‌رود که نمی‌دانیم در پایان چه می‌شود ولی این را می‌دانیم که همه در کنار هم یک اثر را می‌سازیم.
در روان‌شناسی هم این امر با عنوان we feeling یا احساس ما وجود دارد که به خوبی از آن بهره می‌برید. موفق باشید.
نمایشگاه تا 18 تیر ماه ادامه دارد.
