ویجی پیشگام عکاسی شهری

پیشگامان

به جرات عکاسی از پدیده‌های جذاب قرن ماست. هر کسی به نحوی از این هنر استفاده می کند. عده‌ای تمام جزییات یک صحنه را طراحی می کنند و عکس می گیرند، برخی هم یک حس خوب را عکاسی می کنند. عکاسانی هم هستند که لحظه‌های دردناک را به ثبت می‌رسانند. در نهایت این هنر عکاسی است که پیدا کند کدام سبک به روحیه‌ی هنرمندان نزدیک‌تر است. در همین راستا می‌خواهیم به اولین پیشگامان این حرفه بپردازیم چرا که در تاریخ هنر همیشه اولین ها جالب و تاثیر گذار بوده اند.

ویجی

در این مقاله می‌خوام در مورد یکی از عجیب ترین عکاسان قرن بیستم صحبت کنم. عکاسی که سبک شخصی خود را داشت. عکاسی که به گفته‌ی خودش “ثبت می کرد واقعیتی را که خیلی ها نخواهند دید” اما با دیدی هنری و اجتماعی؛ نگاهی که در زمان خودش بسیار خاص بود. او یک بیسیم پلیس به همراه داشت که شب ها با ماشین خود که حکم محل کار او را داشت در شهر پرسه می زد. و اتفاقات شب های نیویورک را ثبت می کرد و همان جا عقب خودرو عکس ها را ظاهر می کرد.

نام این عکاس آرتور ه.فیلیگ(ویجی) بود. او وحشتناک ترین اتفاقات را با شجاعت و جسارت ثبت می کرد. وی نخستین کسی بود که سر صحنه جنایت حضور داشت. او 25 سال شب های نیویورک را ثبت کرد. هم با پلیس دوست بود و هم با جنایتکاران. ویجی توانست لحظاتی از هیجان و اتفاقات زندگی را ثبت کند که کمتر کسی ثبت می کرد. او زجر در چهره آدم ها به هنگام اتش سوزی و یا کشته شدن عزیزانشان ثبت کرد.

ویجی را بزرگترین عکاس شهری می دانند. و مشهورتیرین جمله ی که از وی به یادگار مانده است:

من دوست دارم عکس های متفاوتی بگیرم و دوست ندارم عکس هایم مثل دیگران باشد. من ویجی هستم