عکاسی در تلاش برای نزدیکی به نقاشی
از 1886 تا 1920 در اروپا و ایالات متحده
دستکاری کردن عکس ها حتی در عصر حاضر، هنوز هم از جذابیت زیادی برخوردار است؛ چه با انواع فیلتر ها و چه با ادیت و نرم افزارهایی مثل فتوشاپ . اما در گذشته لنز را چرب می کردند، روی لنز جوراب می کشیدند و یا عکس در حال چاپ را دستکاری می کردند و این گونه بود که پیکتوریالیسم متولد شد.
مهمترین بحث هنرمندارن قرن نوزدهم این بود که آیا عکاسی هنر است؟ و آیا مثل نقاشی هنر به حساب می آید؟ عکاسان فرانسه و انگلستان از همان آغاز سعی در تهیه عکس هایی مشابه نقاشی های آکادمیک داشتند که از این میان می‌توان به عکس های با وضوح پایین جولیا مارگارت کامرون – که اغلب نتایج متقاعد کننده‌ای در بر نداشت- اشاره کرد. عکاسان این سبک با دستکاری در عکس ها تلاش می کردند عکس ها را به نقاشی تبدیل کنند. چون معیار هنر در آن زمان نقاشی بود. آن ها عکس ها را می خراشیدند، بر روی آن ها طراحی می کردند و موضوعات را از موقعیت نوردهی اصلی شان خارج می کردند و گاه آن‌ها را از قصد محو می کردند.
پیتر هنری امرسون در مقاله‌ای که در باره‌ی پیکتوریالیسم چاپ کرد از مشروعیت هنری عکاسی در صورت شباهت با نقاشی صحبت کرد. آن مقاله جرقه‌ای بود برای جنبش بین‌المللی پیکتوریالیسم.شایان ذکر است که این جنبش تاثیرات مثبت بسیاری داشت و بحث زیبا شناختی عکاسی را توسعه داده و در باره‌ی ارتباط آن با دنیای مدرن موضوعات جالبی را مطرح کرد. دو تن از معروف ترین عکاسان این سبک نیز آلفرد استیگلیتز و ادوارد وستون بودند.
