در این سلسله یادداشت هایی که امیدوارم بتوانم به طور مستمر هر شنبه به تحریر درآورم، قرار است از گالری گردی های هر آدینه در سطح شهر تهران بگویم. روزهای شنبه در جامعه هنری ایران، روز تعطیلی برای گالری ها محسوب می شود و این فرصت خوبی است تا از تجربه بازدید نمایش آثار هنری در گالری هایی که سرزده ایم با یکدیگر یا حتی با خود سخن بگوییم. این سلسله یادداشت ها حکم نقد آثار هنری دیده شده در گالری ها را ندارد بلکه تفسیری کوتاه از عصر آدینه ای است که در میان آثار هنری گذشته است.
امید به نوآوران امیدوار
گالری محسن‌میزبان ششمین دوره نمایشگاه گروهی اپیزود در فضای منفی یک خود بود. در این دوره آثار متفاوت دوازده آرتیست که توسط گالری محسن معرفی شده‌اند بر روی دیوار قرار گرفته است. امیدوار می شوم به نسلی که بعد از چندین نمایشگاه گروهی حالا به وسیله محسن راهشان برای نمایش حرفه ای آثارشان برنامه ریزی می شود. در میان هجوم تازگی کارها به سمت مخاطبین، آثار راپید بر روی مقوای آرزو شهدادی به چشم می‌آید. شهدادی از زخم حافظه ما وقتی عزیزی را از دست می دهیم می گوید.
حال و هوای ریزه کاری های مجموعه رنگ روغن روی بوم باغ، تفریح، مشاهده سمانه صالحی ابری نیز ارتباط خوبی با مخاطب برقرار می کند. صالحی ابری از تقابل انسان و طبیعت در بوم های کوچک خود می گوید.
نیاز به نگاهی عمیق
در گالری راه ابریشم با عکس‌های بزرگ و محو مریم تخت‌کشیان از سربازان امروزی و دیروزی روبرور‌می شوید. ویدئوی نمایش داده شده در فضای مخصوص راه ابریشم تکیه زیادی بر المان‌های بصری فیلم‌های نگاتیوی و پرش های آن در بطنی‌خاطره محور دارد.
ساده و صمیمی
گالری هما دوست داشتنی اختصاص به آثار طراحی مائده سالار داشت. مانند خود گالری، آثار بی ادعا و روایتگر هستند. دیدن جای خالی ساختمان زیبای قدیمی کنار گالری هما که با تیر آهن هایی بد قواره برای آینده پر شده غمگین کننده بود.
