گالری والی در کنار فعالیت‌های فرهنگی و هنری، به فضای دلنشین باغ حیاط خود نیز شهره است. فضای سبز اردیبهشت ۱۴۰۳ والی منحصر به بیرون محل نمایش آثار آن نیست، بلکه در داخل نیز باغی سرسبز در حال نمایش است. آثار نقاشی آتوسا شاملو با عنوان «بُعد موازی» بر روی دیوارهای والی، از بازنمایی خواب‌های آرتیست حکایت دارد. خواب‌هایی که پیوسته حرکتی موازی در جهانی سرسبز را به همراه منظره‌ای از دیوارها و طبقاتی از رودها و چشمه‌ها پیش چشمان مخاطبان به تصویر می‌کشد.
موضوع بازنمایی از خواب، قدمتی دیرینه هم‌ردیف خود هنر دارد. از طرفی دیگر با همه‌گیر شدن مفهوم باغ بهشتی در آثار هنرمندان معاصر اقلیم ما، این کیفیت متفاوت بازنمایی شاملو است که بانی ماندگاری در ذهن مخاطب می‌شود. برخلاف بازنمایی باغ‌های بهشتی امروزی، باغ بهشتی شاملو فاقد عنصر عیان انسانی است. سایه‌هایی از حجم انسانی که تعدادی از آن‌ها خمیده و در خود فرو رفته‌اند و درون پرسپکتیو بُعدهای موازی سکنی داده شده‌اند، تنها موجودات این باغ‌ها را تشکیل می دهند.
تصور سقوط در خواب را بازگشت روح به بدن تعبیر کرده‌اند و این خود بانی بیداری ناگهانی از خواب می‌شود؛ اما شاملو در یکی از تابلوهای مجموعه بُعد موازی با سقوطی آزاد چه در خواب و چه در بازنمایی بیداری‌اش پا به درون باغی بهشتی می‌گذارد. همزمان با سوررئال‌ترین حالت ممکن این صحنه را خود در پلانی سینمایی و لانگ‌شات نظاره‌گر است و حتی برای لمس این رویداد دست دراز می‌کند.
در تابلویی دیگر میان تونالیته ثابت کلیت مجموعه که به سبزی باغ و آبی آب روان است، به خطی مارپیچ و طول و دراز به رنگ صورتی که حتی به دور قاب نیز پیچیده بر‌می‌خوریم که به مخاطب ناخودآگاه خوانش بند ناف مادرانه را انتقال می‌دهد. عجیب هم نیست که در کارهای دیگر این مجموعه شاملو نیز می‌توان زنانگی‌های مشهودی را هم با کمی دقت پیدا کرد.
شاملو از دو مفهوم بازنمایی خواب و باغ بهشتی، شخصی‌سازی خود را انجام داده و مخاطب را از تماشای تکرار در میان این مفاهیم بصری رها کرده است. در نتیجه بازدیدکنندگان والی میان انتخاب باغ بیرونی حقیقی و باغ درونی خیالی فضا مردد می‌مانند.
