معماری تک جنسیتی
بحث جنسیت در معماری، نه تنها موضوع تازه‌ای نیست، بلکه بسیار هم چالش برانگیز است. شاید مهم‌ترین پرسشی که در این زمینه می‌توان پرسید این است که آیا با دیدن یک بنای معماری، می‌توان جنسیت معمار آن را به درستی حدس زد؟! برای پاسخ دادن به پرسش احتمالا به راحتی در دام کلیشه‌های جنسیتی خواهیم افتاد و بعید است که بتوانیم پاسخی بی‌طرفانه و علمی بدهیم. حال اگر از جنسیت معمار آگاه باشیم چطور؟ می‌توانیم بنایی بسازیم که نیم جمعیت از آن بهره برده و نیم دیگر را از آن محروم کنیم؟ جدای از مباحث حقوقی که آیا این نوع معماری تبعیض آمیز به شمار می‌آید یا خیر، خانم شارون دیویس در سال 2014 و در پروژه‌ی مرکز فرصت دهی به زنان (واقع در یکی از کشورهای سرسبز آفریقا) با این چالش دست و پنجه نرم کرد. او ابتدا طرح خود را این پرسش آغاز کرد: وقتی که معماری به طور خاص برای زنان طراحی شود، چگونه خواهد بود؟
به گفته ی او:
در اینجا معماری باید چیزی بیشتر از فقدان یک محل تجمع باشد و به مسائلی همچون ایجاد فرصت‌های اقتصادی و بهبود زیرساخت های اجتماعی و غیره بپردازد
شارون دیویس ادامه می‌دهد:
نمی توانستم باور کنم که تنها بعد از گذشت یک سال از فارغ التحصیلی اجازه چنین کاری به من داده شود. یک سازمان غیرانتفاعی زنان، زمینی را برای این پروژه در نظر گرفته بود و به یک معمار زن نیاز بود تا آن را طراحی کند.
ایده اصلی ایجاد نوعی محل تجمع بود که شامل غرفه هایی با ارتفاع کم در الگویی مدور با کلاس هایی در قلب مجموعه باشد. سایر فضاها شامل: بازاری برای کشاورزان، باغ ها، فضای تجمع و اتاق هایی برای مهمان ها در لبه ی ساختار است. هدف پروژه” ادامه تولید معماری ای بود که بتواند کیفیت زندگی مردم را ارتقا دهد”
استفاده از مصالح بوم آورد یکی دیگر از نقاط مثبت پروژه است. در ساختار پروژه از 450000 آجر رسی استفاده شده که زنان محلی با روشی خاص قالب زده، تهیه و اجرا کرده اند. فضای های خالی میان آجرها برای ورود نور و تهویه می‌باشد. برای دیدن عکس‌های بیشتر می‌توانید به وبسایت شارون دیویس مراجعه کنید.
