گالری اعتماد دو به تازگی میزبان مجسمه‌هایی از مرتضی احمدوند بود. این آثار که همگی دارای فرمی دوگانه و مکمل بودند، فضاهای منفی و مثبت در مباحث تئوریک معماری را یادآوری کرده و نوشته‌ای از کامران دیبا هم به معمارانه‌تر شدن فضا دامن زده بود. دیبا در استیتمنت نمایشگاه که در کنار یکی از آثار شاخص مجموعه قرار داشت، می‌نویسد:
اگر شما یک ساعت مچی را بگیرید و نمره‌ها و عقربه ساعت و دقیقه را جدا سازید، ضمناً اطراف قاب صفحه گرد که متصل به بند ساعت است و دکمه کوک را هم حذف کنیم ، نتیجه چه می‌شود و چه داریم؟ شیئی که باقی می‌ماند یک صفحه قاب دار گرد است که در درونش ثانیه شمار ظریف هم زمان با ضربان قلب ما، گذشت زمان را همواره اعلام می‌دارد.
اثر اخیر مرتضی احمدوند به نام “شدن” ، نه عقربه شمار است و نه ساعت ولی یک بعد عمیق تر یا بهتر بگویم بیشتری از گذشت زمان را بازگو می‌دارد و آن بعد ” دینامیسم آرام تحول” است. در این اثر با گذشت زمان مکعب تبدیل به کره مدور می‌شود.
اثر مدور بالا روبه‌روی ویدئوای قرار داشت که نشان می‌داد چگونه از یک حجم چهار گوش به فرمی گرد بدل شده است. با توجه به استیتمنت و زمانی که این دگردیسی طول می‌کشید، معلوم بود که “زمان” کلیدواژه‌ی مهمی برای احمدوند بوده است. اما جدای از زمان، دیگر آثار کلیدواژه‌ی “مکمل” را هم با خود یدک می‌کشیدند. فرم‌هایی که نوع قرار گرفتنشان تداعی‌گر نوعی “جدایی” بود.
سوالی که مطرح می شود این است، آیا مهم است که هنرمند در موقع خلق یا ابداع اثر هدف و فکرش چه بوده است؟ از نظر من ضروری نیست! گاهی هنرمند غفلتاً یا ناآگاه سرآمد پیام هایی است که بیننده اثر را متاثر می‌کند. فکر و برداشت بیننده لزوماً با هنرمند همیشه مشترک نیست. اغلب هنرمندان نگارنده، نسخه فهم و یا درک اثرشان نیستند و برداشت از اثر را به مخاطب واگذار می‌کنند. شاید شما هم در این اثر هنری برداشت های شخصی خود را داشته باشید.
کامران دیبا
