علیرضا ششمانی هستم، متولد 23 اردیبهشت ماه 1368؛ حدود 4 ساله عکس میگیرم و هنوز جرات این رو ندارم که به خودم بگم عکاس، از دید من عکاس کسی نیست که عکس میگیره چون این کار از یک فرد مبتدی هم بر میاد، از نظر من عکاس کسی است که با دید متفاوتی به دنیا نگاه می کنه، دیدی که شامل همه نمی شه.
تحصیلات دانشگاهی در رشته عکاسی ندارم، من هم مثل خیلی از کسانی که با شبکه اجتماعی اینستاگرام عکاسی رو شناختند با این هنر آشنا شدم با این تفاوت که موضوع برای من کمی جدی تر شد. آموزش مقدماتی عکاسی رو در کلاسهای اقای کاوه بغدادچی و نورپردازی رو نزد آقای پرهام تقی اف گذراندم، که کمک شایانی در مسیر شناخت بهتر عکاسی به من بود.
از ابتدا علاقه فراوانی به سبک هنرهای زیبا (Fine Art) ومستند داشتم که در این اواخر تمایلم به سبک مستند بیشتر و بیشتر شد. قصدم شناخت بیشتر مردم بود، مردمی که گاه برایم لحظه ای غمگین را رقم می زنند و گاه لحظاتی ناب و سرشار از عشق را، خودم را میان همهمه آنها پیدا میکنم، نزدیکشان می شوم تا جایی که ممکن است، شاید در نگاه مردی کهنسال در جستجوی حال و هوای روزهای در انتظار خودم هستم. در حال حاضر تمام عکسهای مستند را با آیفون میگیرم، دلیلش سایز کوچک و همراهی همیشگی اش با من بوده، همچنین کیفیت لازم برای عکسهای من را داراست.
در پایان دوست گرامی ام معصومه عسگری متنی راجع به دنیای عکاسی به تمام دوست داران عکس و هنر عکاسی تقدیم نموده که خواندنش خالی از لطف نیست.
“گاهی تصادفی در کار نیست، جایی که نور و سایه و جسم در هم تنیده می شود، حضور دلیل ثبت می شود.
فراسوی زمان و مکان تنها یک چیز باقی می ماند، لحظه.
چشم سوم ثانیه ها را به بازی می گیرد و از آن قرن می سازد.
زمانی که می ایستی، میبینی و ثبت می کنی تمام نیروهای هستی از آن توست، تنها احساس می تواند آنقد نیرومند باشد که یارای دست های تو شود برای نگاه داشتن زمان در مکانی که هستی.”
