توصیه‌های چند کیوریتور برای نحوه‌ی بازدید و برخورد با نمایشگاه‌های دوسالانه
در این مقاله، با ماسیمیلیانو جیونی، فرانچسکو بونامی، نایما کیث و چند نفر دیگر صحبت کردیم و راهنمایی آنها در مورد نحوه دیدن یک نمایشگاه دوسالانه را منعکس کردیم.
از بین تمام نمایشگاه‌های هنری در جهان، نمایشگاه‌های دوسالانه، سه سالانه و گاه پنج سالانه که در حکم نظرسنجی از دنیای هنر معاصر هستند، اغلب به نظر می‌رسد که به گونه‌ای طراحی شده‌اند که ما را مسحور کنند.
برای درک بهتر نحوه بازدید از این نمایش‌های عظیم، از چند کیوریتور که خود سازماندهی چنین نمایشگاه‌هایی را بر عهده دارند، خواستیک تا نکاتی را در مورد چگونگی درک این تجربه ارائه دهند.
چند توصیه‌ی عملی:
با آن مانند شکار گنج رفتار کنید
دایانا ناوی، مدیر هنری و همکار نایما کیث از شرکت برگذار کننده‌ی سه سالانه‌ی پراسپکت نیواورلئان، سال گذشته بر اهمیتِ داشتن “راهنما” به ویژه در قالب یک نقشه تاکید کرد. او می‌گوید: “تقریباً می‌توانید مثل یک شکار با آن برخورد کنید به طوری که نقشه را بردارید و نمایشگاه به نمایشگاه کل رویدادها را شکار کنید.”
کیث همچنین مخاطبان را تشویق می‌کند ” اگر می‌توانند کمی وقت بگذارند، تا درک بهتری از آن جامعه محلی داشته باشند” و اضافه می‌کند که با وقت بیشتر، می‌توان راه‌هایی برای درک بهتر پیدا کرد که به طور مثال چرا اثری خاص در محلی مشخص قرار داده شده است.”
پرم کریشنامورتی، کارگردان سه سالانه دوره‌ی آتی فرانت در کلیولند، اوهایو، از استعاره مشابهی استفاده می‌کند. او می‌گوید: “از آنجایی که فرانت دارای 25 مکان در سه شهر است که باید بین آنها رانندگی کنید، به خودتان فرصت بدهید تا با آن مانند یک شکار گنج رفتار کنید. یا طوری رفتار کنید که انگار به دنبال رنگین کمان هستید. شما در حال پرسه زدن هستید و اگر نور مناسب باشد، چیزی شگفت انگیز به دست خواهید آورد.”
اما گاهی، پس از اجرای موارد عملی، به گفتگو در این مورد می‌رسیم که بازدیدکنندگان باید در این رویدادها چه انتظاری باید داشته باشند.
روی تجربیات منحصر به فرد تمرکز کنید
فرانچسکو بونامی، کارگردان پنجاهمین دوسالانه ونیز در سال 2003 و کارگردان دوسالانه ویتنی در سال 2010، می‌گوید: “مردم تمایل دارند با این تصور شروع کنند که در واقع راه خاصی برای پیمایش نمایشگاه وجود دارد و من فکر نمی‌کنم چنین راهی اصولا وجود داشته باشد.”
ناوی می‌گوید:”«چنین نمایشگاه‌هایی به دلیل ساختارشان، بی‌نظیر هستند” و اضافه می‌کند که پراسپکت نمایشگاهی است که بسیار بزرگ‌تر از دو روزی است که معمولاً برای آن وقت می‌گذارند.”
این بدان معنی است که شما احتمالاً نمی‌توانید همه چیز را ببینید.
بونامی می‌گوید: “هر بار که به بینال ونیز می روید، ناگزیر با شخصی روبرو می‌شوید که از شما می پرسد: “فلان اثر یا فلان قطعه را دیده ای؟ و تو آن را ندیده‌ای!”
او افزود، این موضوع به ویژه در مورد افتتاحیه ها صادق است، که آنها را “لحظه‌های نمایشی”توصیف می‌کند. در پایان روز، فقط احساس طرد شدن می‌کنید، مثل اینکه یک اثر هنری، یک مهمانی یا چیزی را از دست داده‌اید.
بونامی همچنین گفت: “زیبایی هنر در این است که شما مسئول تجربه خود هستید. بنابراین راه حل دیگر این است که زمان خود را بر اساس نکات برجسته‌ی از پیش انتخاب شده، سازماندهی کنید.”
وقتی کریشنامورتی خود این گشت را انجام می‌دهد، می‌گوید معمولاً “رویدادهای کلیدی را که می‌خواهم حتما ببینم، بررسی می‌کنم، و سپس واقعاً سعی می‌کنم آنها را ببینم و با آنها وقت بگذرانم”.
ناوی می‌گوید دوستی دارد که بیشتر آثار موجود در نمایشگاه دوسالانه را از دست داده است، زیرا مثلا چهار ساعت را در اجرای یک هنرمند صرف کرده است.
او می‌گوید: “من احساس می‌کنم آن اثر برای آن‌که زمان زیادی سپری کنند، واقعاً زیبا بوده است. آنها تمام دوسالانه را در مقابل آن اجرا گذراندند در مقابل این انتخاب که تمامی اشیاء را تجربه کنند.”
جنون نمایشگاه را در بربگیرید
این‌گونه نیست که در تمامی نمایشگاه‌ها تعداد آثار زیادی را از دست می‌دهیم و نمی‌توانیم ببینیم. برخی از رویدادها نیز گستردگی زیادی ندارند.
بونامی می‌گوید: “به عنوان مثال، از آنجایی که دوسالانه‌ی ویتنی در یک ساختمان برپا می‌شود، از لحاظ مقیاس به اشل انسانی نزدیک‌تر است. فکر می‌کنم شاید افراد بهتر از دوسالانه‌ی ونیز آن را تجربه کنند.”
با این حال، بونامی فقط از مردم انتظار دارد که در پایان، تعداد انگشت شماری از آثار هنری را به خاطر بسپارند.
بنابراین شاید بهترین کاری که می‌توان انجام داد این باشد که استراتژی خاصی طراحی نکنیم، بلکه صرفاً با آنچه که هست، روبرو شویم.
ماسیمیلیانو جیونی، که دوسالانه ونیز 2013 را سازماندهی کرد، توضیح می‌دهد: “همین تلاشِ به ظاهر بیهوده نیز بخشی از آن نمایش است. این واقعیت که مردم هنوز به صورت دوره‌ای دور هم جمع می‌شوند تا به آثار هنری ساخته شده در بیش از 80 کشور جهان نگاه کنند، نوعی جنون در ذات خود دارد. بنابراین می‌گویم، این دیوانگی را در بربگیرید.”
ملیسا اسمیت | آرت نت
