حسن نوزادیان، هنرمند چندرشته‌ای و یکی از چهره‌های برجسته در هنر معاصر، با ترکیب طراحی صنعتی، معماری و تصویرگری، دنیایی را خلق می‌کند که در آن مرز بین واقعیت و خیال به هم می‌پیچد. او از دوران کودکی شیفته «فضا» به هر دو معنای آن، یعنی محیط پیرامونی و کیهان، بوده است و همین شیفتگی به مرور در آثار او تجلی یافته است. علاقه نوزادیان به طراحی و خلق فضاهای جدید، او را به هنرمندی چندوجهی تبدیل کرده است که در زمینه‌های گوناگون از جمله پویانمایی (انیمیشن)، تصویرگری و کانسپت‌آرت فعالیت کرده و این تجربه‌ها باعث شد که در بسیاری از پروژه‌های پویانمایی، وظیفه طراحی فضا و صحنه به او محول شود.
او معتقد است که باورپذیر کردن یک جهان خیالی، نیازمند خلق هویتی کامل برای محیط و حتی شخصیت‌های درون آن است. این جهان‌های خیالی در عین حال بازتابی از تجربیات زیسته او هستند. نوزادیان در سال‌های اخیر به خلق مجموعه‌های هنری پرداخته که با مضامینی همچون تغییر سکونتگاه، مهاجرت و مواجهه با فقدان مفاهیم عمیقی از زیستن را به تصویر می‌کشد.
نوزادیان بر این باور است که خانه به عنوان نخستین فضای قابل شناخت برای انسان، نه فقط یک مکان فیزیکی بلکه مفهومی عمیق از حضور و غیاب است. او با استناد به نوشته‌های «گاستون باشلار»، فیلسوف و معرفت‌شناس فرانسوی، می‌گوید که خانه ظرفی است برای رویاپردازی و پناهگاهی برای تصور؛ نخستین امکان درک، تجربه و تصور جهان پیرامون انسان.
تجربه زیستن نوزادیان در شهرهای مختلف و جابه‌جایی‌های مداوم او، چه در دوران کودکی و چه در دوران بزرگسالی و مهاجرت، نقشی مهم در شکل‌گیری دیدگاه‌ها و آثار هنری او داشته است. او به طور مستمر با مفهوم ریشه‌دواندن و ریشه‌کن شدن، به ویژه در زمینه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، دست‌وپنجه نرم کرده است. زیستن در شرایطی که بین برساختن و فروپاشی در نوسان است، بخشی از تجربه روزمره او به‌عنوان یک هنرمند است و این تجربیات در آثار او به خوبی دیده می‌شوند.
نوزادیان به تأثیر پرسه‌زدن‌هایش در شهرها و مکان‌های گوناگون بر درک هنری‌اش اشاره می‌کند. او مفهوم «فلانور»، که توسط شاعر و نویسنده فرانسوی «شارل بودلر» معرفی شده است، را یکی از عناصر مهم در کارهای خود می‌داند. پرسه‌زنی به معنای قدم زدن بی‌هدف در خیابان‌ها و تجربه فضاهای شهری به شیوه‌ای شخصی و درونی، مفهومی است که در آثار نوزادیان به خوبی نمایان است. او این پرسه‌زدن‌ها را نه تنها به‌عنوان یک عمل فیزیکی بلکه به‌عنوان نوعی ابزار درک و دریافت و شیوه‌ای از زندگی می‌بیند.
این گفتگو توسط کسرا علیها و مدیریت فیلم‌برداری بهنود معصومی در پاریس در اکتبر ۲۰۲۴ انجام شده و برای نخستین بار از طریق رسانه هنرگردی و شبکه‌های اجتماعی آن منتشر می‌شود.
