کبری امین‌سعیدی، با نام هنری شهرزاد، از چهره‌های اثرگذار سینمای پیش از انقلاب و از نخستین فیلمسازان زن ایران، روز دوشنبه ۲۷ مرداد ۱۴۰۴ در ۷۵ سالگی درگذشت. خبر درگذشت او نخستین بار در صفحه اینستاگرام منتسب به وی منتشر شد و بازتاب گسترده‌ای در میان هنرمندان و علاقه‌مندان سینما یافت.
شهرزاد در ۱۸ آذر ۱۳۲۹ در تهران زاده شد. او از نوجوانی بر صحنه‌های لاله‌زار حضور داشت و تنها ۱۹ ساله بود که در فیلم ماندگار «قیصر» ساخته مسعود کیمیایی نقش «سهیلا فردوس» را بازی کرد. همکاری او با چهره‌هایی چون مسعود کیمیایی، علی حاتمی، امیر نادری، کامران شیردل، نصرت کریمی و جلال مقدم، کارنامه‌ای غنی برای او به جا گذاشت. نقش‌های او در فیلم‌های «داش‌آکل»، «صبح روز چهارم»، «تنگنا» و «بلوچ» همچنان در حافظه سینمای ایران زنده است.
او نه‌تنها بازیگر که شاعر و نویسنده نیز بود. مجموعه شعر «با تشنگی پیر می‌شویم» پیش از انقلاب منتشر شد و داستان‌های کوتاهش در نشریاتی چون آیندگان و کتاب جمعه به چاپ رسید. ابراهیم گلستان در یادداشتی نقل کرده بود که خواندن اشعار او، اشک از چشمان مهدی اخوان ثالث جاری ساخت.
شهرزاد در سال ۱۳۵۶ نخستین فیلم بلند خود را با عنوان «مریم و مانی» ساخت؛ اثری که در آن نویسنده، کارگردان و قهرمان داستان، همگی زن بودند. این فیلم با بازی پوری بنایی ساخته شد اما توقیف آن در زمان اکران، از به ثمر رسیدنش جلوگیری کرد.
با آغاز انقلاب اسلامی، زندگی او مسیری پر فراز و نشیب یافت. مدتی به آلمان رفت اما دوباره به ایران بازگشت. سال‌های پایانی عمرش با مشکلات مالی و بیماری همراه بود؛ تا جایی که خود روایت کرده بود به ناچار در پارک‌ها شب‌گذرانی کرده است. حضور کوتاه‌مدتش در تظاهرات زنان اوایل انقلاب و بازداشت در زندان اوین نیز بخشی تلخ از زندگی پرحادثه او به شمار می‌رود. مستند «شهرزاد» ساخته مهران زینت‌بخش، بخشی از این سال‌ها را با روایت خود او ثبت کرده است.
انتشار آخرین تصاویر از چهره رنجور شهرزاد در شبکه‌های اجتماعی طی سال‌های اخیر، موجی از همدردی را برانگیخت. پس از درگذشتش نیز بسیاری از هنرمندان، از جمله پوری بنایی، همبازی او در «قیصر»، با انتشار پیام‌ها و خاطراتی یاد او را زنده نگاه داشتند.
شهرزاد در مقام هنرمند، شاعر و نخستین کارگردان زن سینمای ایران، نمادی از جسارت و رهایی‌خواهی زنان در هنر بود. میراث او در تاریخ سینمای ایران، فراتر از نقش‌های ماندگار، یادآور سرنوشت هنرمندی است که همواره میان ستایش و فراموشی زیست و با وجود همه رنج‌ها، اثری ماندگار در فرهنگ ایران به جا گذاشت.
