ماری جعفری آرتیست تجسمی متولد ۱۳۷۰ است. کارهای او عمدتا بر روی بدن انسان، فیگور و پرتره متمرکز است و از مسیر آنها به کاوش در تجربه های انسانی و بیان شخصی می پردازد. جعفری تاکنون یک نمایشگاه انفرادی در گالری بزم داشته و در چندین نمایشگاه گروهی در گالری ایت کیوب و ایسو شرکت کرده است.
گفتگو با ماری جعفری در قالب پروژه «هفت پرسش از آرتیست» توسط آرت ریسرچر در تاریخ شهریور ماه ۱۴۰۴ انجام شده است.
رامین سعیدیان: مفاهیم مورد علاقه شما در مجموعه‌های مختلفی که خالق آن بودید شامل چه مواردی هستند؟ چه عناصری در کار خلق شده شما نمایان‌تر است؟
ماری جعفری: مفاهیم مورد علاقه من انسان و بدن او، موضوعات اجتماعی و پرتره‌ها هستند. پرتره‌های من معمولاً یا خیلی کوچک‌اند یا بسیار بزرگ و این تضاد اندازه‌ها بازتابی از تناقض‌هایی است که در تجربه‌های زیسته من وجود داشته‌اند. به‌نظر من، پرتره‌های بسته و صورت‌های محو که در نقاشی‌های من بیش از همه نمایان هستند هویت کارهای من را شکل می‌دهند.
سعیدیان: از چه ابزارها، تکنیک‌ها یا فرآیندهایی برای خلق اثر هنری استفاده می‌کنید؟
جعفری: در کارهای من عمدتاً از رنگ روغن بهره می‌برم و گاهی در کارهای کاغذی از مداد و زغال استفاده می‌کنم. فرآیند خلق کارها با اتود های اولیه‌ای از ایده ها آغاز می‌گردد و برای دقت بیشتر از مدل عکاسی می کنم، در این فرآیند، هم بُعد احساسی و بیان درونی و هم جنبه‌های تکنیکی از اهمیت ویژه‌ای برایم برخوردار است.
سعیدیان: چه مضامینی در آثار شما الهام بخش بوده است؟ آیا اثر شما یک تجربه زیستی شخصی را بیان می کند؟ چه حسی را سعی کردید در اثر هنری خود به مخاطب انتقال دهید؟
جعفری: کارهای من عمدتاً پرتره‌هایی هستند که به‌صورت بسته، ناتمام و محو با جزئیات محدود ارائه شده اند. هنگامی که مخاطب به این پرتره‌ها می‌نگرد، کنجکاوی او برانگیخته می‌شود و تمایل دارد آنها را کامل تجربه کند. کارهایم لایه‌لایه و برجسته‌اند و رنگ‌ها عمدتاً نزدیک به رنگ طبیعی پوست انتخاب شده اسن تا حس واقعی و ملموس بودن را منتقل کند.
الهام کارهای من از تجربه‌ها و خاطرات شخصی‌ام نشأت می‌گیرد؛ به‌ویژه خاطرات کودکی، روابط خانوادگی و مشاهداتم از جامعه به عنوان منشا الهام تاثیر زیادی روی من داشته است. هدف من این است که مخاطب با مشاهده کارها با لایه‌های عمیق و پنهان تجربه انسانی مواجه شود و لحظه‌ای تأمل، همدلی و شناخت درونی را تجربه کند.
سعیدیان: اهداف متعالی شما به عنوان یک هنرمند چیست؟ این آثار به چه اندازه به شما کمک می‌کند تا به اهداف والای خود برسید؟
جعفری: هدف من در نقاشی صرفاً خلق زیبایی نیست؛ بلکه به دنبال برقراری ارتباطی عمیق با خودم و مخاطب هستم. مفاهیم فلسفی و عمیق را خیلی دوست دارم و این علاقه را در فرآیند کار دنبال می‌کنم. می‌خواهم مخاطب با مشاهده به تفکر و تأمل واداشته شود.
هر کار و هر مجموعه، به من کمک می‌کند تا درک عمیق‌تری از خودم و هدفم در هنر پیدا کنم. این فرآیند مرا به لایه‌های عمیق‌تر و پیچیدگی‌های مفاهیم انسانی نزدیک‌تر می‌کند و توانمندی من را در انتقال این مفاهیم به مخاطب تقویت می‌نماید.
سعیدیان: اولین تجربه تصویری از هنر در حافظه شما چگونه و در چه زمانی ثبت شده است؟
جعفری: اولین تجربه تصویری من از هنر به زمانی برمی‌گردد که حدود هشت یا نه ساله بودم و عمه ام نقاشی می‌کرد، گوش دادن به نوارهای ضبط شده ی او که شعر میخواند از فروغ و … تأثیر زیادی روی من گذاشت. من عاشق رنگ‌آمیزی بودم و دوست داشتم تکنیک‌های مختلف نقاشی را یاد بگیرم.
سعیدیان: به نظر شما آیا فرم و محتوا لازم و ملزوم یکدیگرند؟
جعفری: به نظر من فرم و محتوا دارای ارتباطی نزدیک هستند و هر دو به عمق، فهم و تجربه اثر کمک می‌کنند. اگرچه نمی‌توان آنها را به‌طور کامل از یکدیگر جدا دانست، اما میزان تأثیر هر کدام می‌تواند متفاوت باشد؛ به‌گونه‌ای که گاهی توجه هنرمند بیشتر به محتوا معطوف می‌شود و گاهی به فرم. تلفیق دقیق این دو در اثر هنری، قدرت و عمق آن را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد.
سعیدیان: محیط چه تاثیری در خلق آثار شما دارد؟
جعفری: محیطی که در آن رشد یافته‌ام، تأثیری عمیق بر آثارم داشته است. زندگی در چارچوب‌ها و محدودیت‌های دوران کودکی و تفاوت میان آنچه در بیرون دیده می‌شد و آنچه در درون تجربه می‌کردم، همواره همراه من بوده است. این تجربه‌ها مرا به سمت نقاشی سوق داد و موجب شد تا در آثارم به بازتاب درگیری‌ها و حس‌های درونی بپردازم. پرتره‌ها و کارهای من اغلب محو، لایه‌لایه، برجسته و متضاد هستند؛ برخی کوچک و برخی بسیار بزرگ، و همین تنوع و تضاد در آثار، نشان‌دهنده تأثیر محیط و تجربه‌های زیستی بر مسیر هنری من است.
