گفتگو با سارا عباسیان در قالب پروژه «هفت پرسش از آرتیست» به تاریخ امرداد ماه ۱۴۰۰ به مناسبت نمایشگاه انفرادی او با عنوان «خوشه۵» در گالری محسن تهران انجام شد. در استیتمنت نمایشگاه عباسیان آمده است که: «گرانبهاترین چیز برای انسان زندگی است و آن فقط یک‌بار داده میشود. پس باید آن را چنان گذراند تا سال‌های به هدر رفته‌ی عمر موجب عذاب دردناک نگردد، تا گذشته‌ی خوار سفله بر پیشانی ما داغ رسوایی نزند، تا به هنگام بدرود زندگی بتوان گفت: سراسر زندگی و همه‌ی نیروهایم وقف زیباترین پدیده‌ی جهان، یعنی وقف مبارزه در راه رهایی بشریت شده بود. پس باید شتافت، زندگی کرد، چه یک بیماری بی‌معنی یا یک تصادف تراژیک می‌تواند رشته‌ی آن را بگسلد!» ــ نیکلای استروسکی، چگونه فولاد آبدیده شد».
رامین سعیدیان: از «اپیدمی» محسن تا اپیدمی جهان، ۴ سال می‌گذرد. زوایای بیرونی دگرگونی جهانی کاملا مشخص است؛ حالا که درون یکی از مضامین مجموعه های طراحی عباسیان هستیم، دنیای سیاه و سفید او در طول این بازه زمانی چه تغییراتی داشته است؟
سارا عباسیان: آن زمان که مجموعه اپیدمی کار میکردم هرگز فکر نمیکردم که در آینده نزدیک درگیر حادثه ایی مشابه خواهیم شد.اتفاقی که جریان زندگی را برای همه تغییر داده سوای هر جغرافیا و ملیتی همه با هم برابر درگیر یک بحران جهانی شدیم. یک سال و نیم اخیر زندگی شبیه به قبل برای هیچ کس نبوده همینطور برای من.دنیا کاملا سیاه و سفید شد و مسیر همه چیز تغییر کرد و زندگی شکل تازه ایی به خود گرفت.و در این بازه زمانی مجموعه «خوشه پنج»شکل گرفت که دنیای من را در این بازه زمانی نشان می دهد.
سعیدیان: جنگ یکی از دغدغه های فکری شما در خلق آثار در مجموعه های قبلی و فعلی بوده و هست؛ لباس نظامی در تن موجودات ضعیف شده «خوشه پنج» حکایت از پیاده نظام چه جنگی دارد؟
عباسیان: همیشه موضوع جنگ برای من جذاب بوده است و در هر یک از مجموعه هایم به نوعی به آن پرداخته ام.در مجموعه «خوشه پنج» که اشاره به شرایط در دوره ی پاندمی دارد،برای من این شرایط مثل جنگ می ماند فقط ما دشمن را نمیبینیم،ممکنه در درون هر کدام از ما باشد یا ممکنه آن را به راحتی از مسیری به مسیر دیگر منتقل کنیم.در چیدمان نمایشگاه که همه طراحی ها در کنار هم روی تنها یکی از دیوار های گالری به صورت نامنظم چیده شده اشاره به همین شرایط دارد،این که آنها همه درگیر یک اتفاق هستند حالا یک نظامی یا پرستار،کودک و یا حتی حیوانات در واقع راه گریزی از این بحران ندارند.کشتار جمعی مینک های دانمارکی بخشی از همین جریان بودند.دانمارک میلیون‌ها مینک را به دلیل ترس از سرایت ویروس جهش‌یافته موسوم به «خوشه پنج» معدوم کرد.که عنوان نمایشگاه را بر همین اساس انتخاب کردم.
سعیدیان: چرا سیاه؟ و آیا همچنان بالاتر از سیاهی رنگی نیست؟
عباسیان: سیاه رنگ بسیار قدرتمندی است اما هر رنگی می تواند بسیار قدرتمند باشد بر اساس استفاده ای که از آن خواهد شد و مفهومی که منتقل می کند.قدرت انتقال احساس در هر رنگی فوق‌العاده است.من رنگ سیاه را خیلی زیاد دوست دارم و بیشتر در کارهایم استفاده می کنم. چون قدرتمند است و اندوه را به خوبی منتقل می کنند. البته من مجموعه هایی کاملا رنگی هم کار کردم.
سعیدیان: اولین تجربه تصویری از هنر در حافظه شما چگونه و در چه زمانی ثبت شده است؟
عباسیان: برای من این سوال کمی عجیب است.متاسفانه چیزی به خاطر نمی آورم.
سعیدیان: آیا عضو انجمن نقاشان هستید و به فعالیت های صنفی اعتقاد دارید؟
عباسیان: نه عضو انجمن نقاشان نیستم.
سعیدیان: به نظر شما آیا فرم و محتوا لازم و ملزوم یکدیگرند؟
عباسیان: فرم صورت اثری هنری است و معنا محتوای اثر هنری،با توجه به رابطه و اهمیت آنها بر اساس آن هنر و تعریف و تفسیر میشود و هر دو بر یکدیگر تأثیری بسیار دارند.من به همان اندازه که به فرم در کارم اهمیت می‌دهم به همان میزان محتوا هم برای من بسیار اهمیت دارد و گاهی این نظم برای من از بین می‌رود و یکی بر دیگری اهمیت بیشتری پیدا می کند.
