بسیاری از ما با شنیدن «آلودگی هوا» به یاد دود خروجی از اگزوز خودروها می‌افتیم. اگر فصل پاییز باشد و در شهر بزرگی هم زندگی کنیم، سایر موارد دودزا مانند کارخانه و نیروگاه ها را هم احتمالا به آن اضافه خواهیم کرد. اما کمتر به فکر می‌افتیم که لباس تنمان چقدر در این آلودی نقش دارد؟!
خبر بد
خبر بد آنست که حتی پوشاک ما هم نقش مهمی در چرخه‌ی آلودی ایفا می‌کنند. جالب است بدانید بنا بر «چارچوب پیمان‌نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم»، صنعت مد به تنهایی مسئول ۱۰ درصد از تولید گاز گلخانه ای در جهان است. این رقم به معنای آن است که صنعت مد حتی از مجموع صنایع هوابری، ترابری و حمل و نقل هم انرژی بیش‌تری مصرف می‌کند!
گفتنی است بیش‌تر تولیدات گاز دی اکسید کربن را تولیدی ها و عرضه کننده های زنجیره ای پوشاک، به ویژه در بخش رنگ‌رزی و مراحل پایانی تکمیل محصول تولید می‌کنند.
البته این تنها بخشی از خبر بد است. به گزارش سی ان ان، محصولات و کارهای روزانه دیگری هم که شاید اصلا به ذهن نیایند، در به جا گذاشتن به اصطلاح «ردپای کربن» دخیل هستند و تنها به پوشاک ختم نمی‌شوند: از ویدیویی که در اینترنت تماشا می کنیم، تا آبی که می نوشیم، همگی در تولید گاز دی اکسید کربن سهیم هستند.
خبر خوب
و اما خبر خوب! پس از دهه‌ها تلاش دانشمندان و گروه‌های نگهداری از محیط زیست، چند سالی است که افکار عمومی بیش از پیش به ضرورت حفظ محیط زیست توجه کرده است. هم‌چنین تاکنون قوانین بسیاری در این راستا توسط دولت‌ها در سراسر جهان به تصویب رسیده است که همگی سعی در کاهش تخریب طبیعت دارند.
پیش‌تر برندها و مزون های بزرگ اعلام کرده‌بودند که استفاده از چرم طبیعی در دوخت پوشاک را متوقف خواهند کرد اما چنین کاری به تنهایی جوابگوی نیازهای زیست محیطی نیست. به همین دلیل به تازگی مهندسان دانشگاه «تافت» ریسمان‌های رنگی تازه‌ای تولید کرده اند که وقتی در معرض مونوکسید کربن و دیگر مواد خطرناک قرار می‌گیرند، رنگشان عوض می‌شود.
پژوهشگران دانشگاه تافت امیدوارند لباس های هوشمند بافته شده از این الیاف را بتوانند در مرحله نخست به افرادی که در مشاغل خطرناک مانند معادن فعالیت می‌کنند برسانند.
جالب است بدانیم که در دهه ۱۹۸۰ معدنچیان همراه با خود یک قناری را در قفس به معدن می‌بردند که اگر گاز مونوکسید کربن آنجا وجود داشت، به آنها هشدار دهد. قناری‌ها نسبت به این گار بسیار حساس اند.
