در هفته نهم نمایشگاه گروهی «گلیچ؛ زبان پیکسل» پلتفرم ۱۰۱، ویدئوآرت نیما منصوری با عنوان مرحوم (مفقود شده) به نمایش درآمده است. مشکلات و گلیچ های حقیقی موجود در رفتار و کاراکتر های فردی و اجتماعی و چرخه ی تکرار موضوع اثر منصوری را تشکیل می دهند. احسان مسعودیان آفرینش صوتی این ویدئوآرت را برعهده داشته است.
در استیتمنت ویدئوآرت منصوری آمده است که :«مانکن [ ک َ ] (فرانسوی ، اِ): پیکره ای به شکل انسان که از چوب و جز آن سازند و درخیاط‌خانه ها و مغازه های لباس فروشی، نمونه های لباس را به معرض تماشا گذارند(از لاروس).
با صنعتی شدن جوامع، بشر به ابزاری در دست ابزار های قدرتمند تر تبدیل گردیده است؛ به صورتی که از حالت موجودی دارای روح و احساس تبدیل به شیء ای کاربردی گشته است. این شیء در چرخه ی سیستم های زندگی مدرن چون چرخ‌دنده ای در حال فرسوده شدن و زوال است. یکی از تمثیل های ملموس در این رابطه مانکن ها هستند که علاوه بر داشتن صد در صدی وجوه شئ بودن، شباهت زیادی به ظاهر انسانی دارند؛ در این شباهت مانکن‌ها با فرسودگی و زوال در گوشه ای بلا استفاده رها می شوند و انسان های دوران ما نیز با عدم کاربرد ابزارگونه در این چرخه فراموش می‌شوند».
منصوری که ویدئوآرت خود را با استفاده از تکنیک فلاش و هایپرلپس ساخته معتقد است هر رسانه ای مخاطب خود را دارد و با جهانی شدن اینترنت همه گیری در حال فراگیری است و با یک لینک همه چیز قابل پخش است.
بیان احساسات و عقیده در قالب هنر برای منصوری مهم است و اعتقاد دارد تاثیر این اثر در مرور زمان و به صورت فردی صورت می گیرد و ممکن است کسی در ناخودآگاهش از وجود در میان این چرخه پی ببرد.
ویدئوآرت «مرحوم» اثر نیما منصوری در قالب نمایشگاه گروهی «گلیچ؛ زبان پیکسل» به کیوریتوری محمدعلی فاموری و صادق مجلسی در فضای ۱- گالری باوان تا پنج شنبه ۷ اسفند ماه ۱۳۹۹ به نمایش خود ادامه خواهد داد.
عکس: کیوان یوسفی
